Utopia avenue

D A V I D M I T C H E L L 30 «Sha-La-La-La-Lee» των Small Faces. Ο Ντιν σκέφτεται ότι οι στίχοι θα μπορούσαν να είναι και καλύτεροι, όταν μια γνώριμη φωνή λέει: «Μόσερ!». Ο Ντιν αντιγυρίζει το βλέμμα στον Κένι Γίαργουντ, τον φίλο του απ’ τη σχολή με τη μεγάλη μύτη, τα γουρλωμένα μάτια και το πλατύ χαμόγελο. «Κένι!» «Οπότε, ζεις ακόμη. Χριστέ μου, τα μαλλιά σου μάκρυναν». «Τα δικά σου κόντυναν». «“ Έπιασα κανονική δουλειά” το λένε. Δεν ξετρελαίνομαι κιόλας. Γύρισες για τα Χριστούγεννα; Δεν σε είδα στον Κάπτεν Μάρλοου». «Γύρισα, μα είχα γρίπη, οπότε έμεινα στη γιαγιά μου. Δεν τηλε­ φώνησα σε κανέναν απ’ την παλιοπαρέα». Δεν μπορούσα ν’ αντικρίσω κανέναν απ’ την παλιοπαρέα, για την ακρίβεια . «Κι ακόμη είσαι στους Battleship Potemkin; Άκουσα φήμες ότι υπογράψατε στην ΕΜΙ ή κάτι τέτοιο». «Μπα, πήγαν όλα κατά διαόλου. Έφυγα απ’ την μπάντα τον Οκτώ­ βρη». «Α. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές, σωστά;» «Ας το ελπίσουμε». «Και που λες… με ποιους παίζεις τώρα;» «Όχι… ε… δηλαδή… Περίπου. Θα δούμε». Ο Κένι περιμένει μια κανονική απάντηση από τον Ντιν. «Είσαι καλά;» ΟΝτιν καταλήγει πως η αλήθεια είναι λιγότερο εξουθενωτική απ’ τα ψέματα. «Είχα σκατομέρα σήμερα, αφού ρωτάς.Μ’ έκλεψαν το πρωί». «Φτου ρε γαμώτο, Μόσερ». «Μου την πέσανε έξι τσογλάνια. Έχωσα μερικές καλές μπουνιές αλλά μου πήραν τα λεφτά για το νοίκι –για την ακρίβεια, ό,τι λεφτά είχα–, οπότε η σπιτονοικοκυρά μου με πέταξε έξω. Και, σαν να μη μου ’φταναν όλα αυτά, απολύθηκα απ’ την καφετέρια όπου δούλευα. Οπότε με βρίσκεις χωμένο στα σκατά μέχρι τον λαιμό, φίλε μου». «Και πού θα μείνεις τώρα;» «Σε καποιανού τον καναπέ μέχρι τη Δευτέρα». «Και μετά τη Δευτέρα;» «Κάτι θα γίνει. Μόνο μην το πεις σε κανέναν στο Γκρέιβσεντ,