Utopia avenue

U T O P I A A V E N U E 27 as hell »–, όμως συνέχεια τα θαλασσώνει στο κιθαριστικό κομμάτι. Ο Λάρι Ράτνερ, στο μεταξύ, είναι πίσω στον ρυθμό. Τα φωνητικά του –« You’re looo-ooonely as hell, babe, looo-ooonely as hell »– είναι φάλτσα, και το αποτέλεσμα δεν είναι και το καλύτερο. Γαβγίζει στον ντράμερ, «Πας πολύ αργά, γαμώτο!», στη μέση του τραγουδιού. Ο ντράμερ αγριοκοιτάζει. Ο κιθαρίστας αρχίζει ένα σόλο, τραβώντας μια φιδίσια, βουερή νότα για τρία μέτρα πριν πιάσει το κουρασμένο ριφ. Ο Άρτσι Κίνοκ ξαναπιάνει το ρυθμικό του κομμάτι, μένοντας στο μι-λα-σολ της υπόκρουσης, ενώ ο λιντ κιθαρίστας αναλαμβάνει τη μελωδία και, σαγηνευτικά, την αντιστρέφει. Το δεύτερο σόλο εντυπωσιάζει τον Ντιν ακόμα περισσότερο απ’ το πρώτο. Κόσμος τεντώνει τον λαιμό του για να δει τα δάχτυλα του λιντ κιθαρίστα να πετούν, να τσιμπούν, να σφίγγουν, να πατούν, να γλιστρούν και να κοπανάνε πάνω κάτω στην ταστιέρα. Μα πώς το κάνει; Το «I’m Your Hoochie Coochie Man» του Μάντι Γουότερς ακολου­ θείται από μια μικρότερη επιτυχία του Άρτσι Κίνοκ, το «Magic Carpet Ride», που οδηγεί στο «Green Onions» των Booker T & the MGs. Ο κιθαρίστας και ο ντράμερ παίζουν με όλο και μεγαλύτερη ζωντάνια ενώ οι δυο παλιές καραβάνες, ο Κίνοκ κι ο Ράτνερ, χαλάνε την μπάντα. Ο αρχηγός ολοκληρώνει το πρώτο μέρος χαιρετώντας τους ελάχιστους ακροατές λες και μόλις ανατίναξε το Albert Hall. «Λονδίνο, είμαι ο Άρτσι Κίνοκ και επέστρεψα ! Θα ξαναβγούμε σύντομα για το δεύτερο μέρος, εντάξει;» Οι Blues Cadillac αποσύρονται στα καμαρίνια πλάι στη σκηνή του 2i. Το «I Feel Free» των Cream θρηνεί από κακά ηχεία και το μισό ακροατήριο τραβιέται στον πάνω όροφο για να αγοράσει κόκα κόλες, πορτοκαλάδες και καφέδες. Ο Φράνκλαντ ρωτά τον Ντιν: «Τι λες;». «Για τον κιθαρίστα μ’ έφερες εδώ, έτσι;» «Σωστά». «Είναι πολύ καλός». Ο Λέβον κάνει μια γκριμάτσα που σημαίνει, αυτό είναι όλο; «Είναι καταπληκτικός, που να πάρει. Πώς τον λένε;»