Utopia avenue

U T O P I A A V E N U E 21 αφεντικό του αγριοκοιτάζει. Να πάρει . Ο Ντιν μαζεύει τη γόπα. «Συγ­ γνώμη». «Μίλα, μην ξημερώσουμε». «Θα μπορούσατε να με πληρώσετε τώρα, παρακαλώ;» Ο κύριος Κράξι επιβεβαιώνει ότι άκουσε σωστά: «Να σε πληρώσω “τώρα”;» «Ναι. Τα μεροκάματά μου. Απόψε. Τώρα. Σας παρακαλώ». Ο κύριος Κράξι δείχνει δύσπιστος. «Πληρώνω τα μεροκάματα Δευ­ τέρα». «Ναι, όπως όμως είπα πριν, με έκλεψαν». Η ζωή και το Λονδίνο έχουν κάνει τον κύριο Κράξι καχύποπτο. Ή ίσως έτσι γεννήθηκε . «Κακοτυχία. Αλλά πάντα πληρώνω Δευτέρα». «Δεν θα σας το ζητούσα αν δεν ήμουν σε απόγνωση. Αλλά δεν μπόρεσα να πληρώσω το νοίκι μου, κι η σπιτονοικοκυρά μου με πέ­ ταξε έξω. Γι’ αυτό έχω το μπάσο και το σακίδιό μου στην ντουλάπα του προσωπικού». «Α. Εγώ είπα ότι πηγαίνεις διακοπές». Ο Ντιν πετάει ένα πλαστό χαμόγελο, για την περίπτωση που ο Κράξι αστειευόταν. «Μακάρι. Αλλά όχι, αλήθεια έχω ανάγκη τα μερο­ κάματά μου. Για ένα δωμάτιο στη ΧΑΝ, να πούμε, ή κάτι τέτοιο». Ο κύριος Κράξι το σκέφτεται. «Έπεσες μέσα σε σκατά, Μος. Αλλά είναι δικά σου σκατά. Πάντα πληρώνω μεροκάματα Δευτέρα». «Δεν μπορείτε τουλάχιστον να μου δανείσετε δυο λίρες; Σας πα­ ρακαλώ». «Έχεις κιθάρα. Βάλε ενέχυρο». Πάω να βγάλω ζουμί απ’ την πέτρα , σκέφτεται ο Ντιν. «Πρώτα πρώτα, δεν έχω πληρώσει την τελευταία δόση, οπότε το μπάσο δεν είναι δικό μου για να το πουλήσω. Εκεί πήγαιναν τα λεφτά που πήραν οι κλέφτες». «Αφού λες πως ήταν για το νοίκι». «Κάποια ήταν για το νοίκι. Τα περισσότερα ήταν για το μπάσο. Δεύτερον, έχει πάει δέκα, βράδυ Παρασκευής, και το ενεχυροδανει­ στήριο θα έχει κλείσει». «Δεν είμαι τράπεζα. Πληρώνω Δευτέρα. Τελεία και παύλα».