Utopia avenue

D A V I D M I T C H E L L 18 περνούσαν οι ώρες, και τώρα έχει σβήσει. Το «19th Nervous Breakdown» των Rolling Stones μπουμπουνίζει στο τζουκ μποξ. Μια φορά ο Ντιν έβγαλε τα ακόρντα του τραγουδιού με τον Κένι Γίαρ­ γουντ, στις παλιές, απλούστερες μέρες των Gravediggers. Το στόμιο της Gaggia στάζει καφέ, γεμίζοντας το φλιτζάνι κατά τα δύο τρίτα. Ο Ντιν ξεκουμπώνει την κάψουλα και αδειάζει το κατακάθι σε μια λεκάνη. Ο κύριος Κράξι περνά μ’ έναν δίσκο άπλυτα πιάτα. Ζήτα του να σε πληρώσει νωρίτερα , μονολογεί ο Ντιν για πεντηκοστή φορά. Δεν γίνεται αλλιώς . «Κύριε Κράξι, θα μπορούσα–» Ο κύριος Κράξι γυρνάει, αγνοώντας τον Ντιν: «Πρου, σκούπισε τους γαμημένους πάγκους μπροστά, είν’ ελεεινοί!» Πετάγεται πάλι, αποκαλύπτοντας έναν πελάτη που κάθεται στον πάγκο, ανάμεσα στη μηχανή για το αφρόγαλα και τη μηχανή του καφέ. Τριαντάρης, με αρχές φαλάκρας, εμφάνιση βιβλιoφάγου, σακάκι πιε ντε πουλ και μοδάτα μπλε ορθογώνια γυαλιά. Θα μπορούσε να είναι αδερφή, μα ποτέ δεν ξέρεις στο Σόχο . Ο πελάτης σηκώνει τα μάτια από το περιοδικό του – RecordWeekly – και αντιγυρίζει το βλέμμα στον Ντιν χωρίς ντροπή. Συνοφρυώνεται σαν να προσπαθεί να θυμηθεί από πού τον ξέρει. Αν βρίσκονταν σε κάποια παμπ, ο Ντιν θα ρωτούσε: « Τι κοιτάζεις, ρε ;». Εδώ, ο Ντιν απο­ στρέφει το βλέμμα και ξεπλένει την κάψουλα στη βρύση του κρύου νερού, νιώθοντας τα μάτια του πελάτη ακόμη πάνω του. Μπορεί να νομίζει πως τον γουστάρω . Έρχεται η Σάρον με καινούργια παραγγελία. «Δύο εσπρέσο και δύο κόκα κόλες για το τραπέζι εννιά». «Δύο εσπρέσο, δύο κόκες, τραπέζι εννιά, το ’χω». Ο Ντιν γυρνάει στην Gaggia, στρίβει τον διακόπτη και αφρώδες γάλα πέφτει στον καπουτσίνο. Η Σάρον έρχεται απ’ τη μεριά του στον πάγκο για να ξαναγεμίσει μια ζαχαριέρα. «Συγγνώμη που δεν μπορείς να κοιμηθείς στρωματσά­ δα σ’ εμένα, αλήθεια». «Δεν πειράζει». Ο Ντιν πασπαλίζει με κακάο τον καπουτσίνο και τον αφήνει στον πάγκο για να τον πάρει η Πρου. «Θράσος που σε ρώτησα, πραγματικά».