Utopia avenue

U T O P I A A V E N U E 17 νιέται στον δρόμο μένει στον δρόμο. Α, κύριε Χάρις…» Ο οικόσιτος μπράβος της κυρίας Νέβιτ, ένας πρώην στρατιωτικός, προβάλλει στην πόρτα του καθιστικού. «Αυτό–», η κυρία Νέβιτ κοιτάζει τον Ντιν, «–το άτομο μας αφήνει. Αμέσως». «Τα κλειδιά» λέει ο κύριος Χάρις στον Ντιν. «Και τα δύο». «Και τα πράματά μου; Θα τα κλέψετε κι αυτά, ε;» «Πάρε τα “πράματά σου”» λέει η κυρία Νέβιτ, «και καλά ξεκου­ μπίδια. Οτιδήποτε βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιό σου στις δύο η ώρα θα είναι στον Στρατό της Σωτηρίας στις τρεις. Φεύγα τώρα». «Θεέ μου μεγαλο δύναμε» ψιθυρίζει ο Ντιν. «Που να σε πάρει ο Χάρος». Η κυρία Νέβιτ δεν του δίνει σημασία. Οι βελόνες της κάνουν κλικ κλακ. Ο κύριος Χάρις βουτάει τον Ντιν από τον γιακά και τον σηκώνει. ΟΝτιν δυσκολεύεται ν’ ανασάνει. «Θα με πνίξεις, ρε παλιοτόμαρο!» Ο πάλαι ποτέ λοχίας σπρώχνει τον Ντιν στον διάδρομο. «Ανέβα στο δωμάτιό σου, μάζεψ’ τα και φύγε. Αλλιώς δεν θα σε πνίξω μόνο, μωρή αχαΐρευτη πούστρα…» Τουλάχιστον έχω ακόμη τη δουλειά μου . Ο Ντιν πατικώνει τον καφέ στη μεταλλική κάψουλα, την κουμπώνει στην κόχη και κατεβάζει τον λεβιέ. Η Gaggia βγάζει ατμό. Η οκτάωρη βάρδια του Ντιν έχει τον ατέλειωτο. Το κορμί του είναι μελανιασμένο από την τούμπα του στην Ντένμαρκ. Η νύχτα έξω είναι παγερή, αλλά το καφέ Αίτνα στη γωνία Ντ’ Αρμπλέ και Μπρούερ είναι ζεστό, φωτεινό και θορυβώδες. Φοι­ τητές και έφηβοι από τα προάστια μιλούν, φλερτάρουν, καβγαδίζουν. Εδώ συναντιούνται οι μοντ πριν πάνε να ακούσουν μουσική, να πά­ ρουν ναρκωτικά και να χορέψουν. Περιποιημένοι μεγαλύτεροι άντρες κοζάρουν νέους με απαλό δέρμα που ψάχνουν γέρους να τους τα φάνε. Λιγότερο περιποιημένοι μεγαλύτεροι άντρες μπαίνουν για έναν καφέ πριν πάνε στο τσοντάδικο ή στο μπουρδέλο. Πρέπει να είναι πάνω από εκατό άνθρωποι εδώ μέσα , σκέφτεται ο Ντιν, και απαξάπαντες έχουν ένα κρεβάτι για να κοιμηθούν απόψε . Απ’ την αρχή της βάρδιάς του, ο Ντιν ελπίζει να περάσει κάποιος γνωστός που του χρωστάει χάρη για να ζητιανέψει μια θέση στον καναπέ του. Η ελπίδα του εξασθενούσε όσο