Utopia avenue

D A V I D M I T C H E L L 16 « Σας ευχαριστώ , κυρία Νέβιτ. Δεν ξέρετε πόσο–» «–έως τις δύο η ώρα. Μη με πεις και παράλογη». Με δουλεύει η παλιόγρια; «Δύο η ώρα… σήμερα ;» «Άφθονος χρόνος για να πας στην τράπεζά σου και να ξαναγυρίσεις, σίγουρα. Μόνο μη μοστράρεις τα χρήματα καθώς θα φεύγεις, αυτή τη φορά». Ο Ντιν ζεσταίνεται, κρυώνει κι ανακατεύεται. «Ο λογαριασμός μου είναι άδειος αυτή τη στιγμή, βασικά, πληρώνομαι όμως τη Δευ­ τέρα. Θα σας τα δώσω όλα τότε». Η σπιτονοικοκυρά τραβάει ένα κορδόνι που κρέμεται απ’ το τα­ βάνι. Παίρνει μια καρτέλα από το γραφείο της: «ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑ ΕΝΟΙ­ ΚΙΑΣΗ – ΟΧΙ ΜΑΥΡΟΙ & ΙΡΛΑΝΔΟΙ – ΡΩΤΗΣΤΕ ΕΝΤΟΣ». «Όχι, κυρία Νέβιτ, μην το κάνετε αυτό. Δεν υπάρχει λόγος». Η σπιτονοικοκυρά βάζει την καρτέλα στο παράθυρο. «Κι εγώ πού θα κοιμηθώ απόψε;» «Όπου θέλεις. Εδώ πάντως όχι». Πρώτα τα λεφτά, τώρα το δωμάτιο . «Θα χρειαστώ την προκαταβολήμου». « Ένοικοι που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιό τους χάνουν την προκαταβολή τους. Οι όροι είναι κολλημένοι σε όλες τις πόρτες. Δεν σου χρωστώ δεκάρα». «Είναι δικά μου τα λεφτά, κυρία Νέβιτ». «Όχι σύμφωνα με το συμβόλαιο που υπέγραψες». «Θα έχετε βρει καινούργιο νοικάρη ως την Τρίτη ή την Τετάρτη. Το αργότερο. Δεν γίνεται να πάρετε την προκαταβολή μου. Είναι κλοπή». Ξαναπιάνει το πλεκτό της. «Ξέρεις, το μυρίστηκα πως είσαι ένα χαμίνι από την αρχή. Μα είπα μέσα μου, Όχι, δώσε του μια ευκαιρία. Στο κάτω κάτω οι τυπογράφοι της Αυτής Μεγαλειότητας βλέπουν ότι ο νεαρός έχει δυνατότητες . Έτσι σου έδωσα αυτή την ευκαιρία. Και τι έγινε μετά; Έφυγες από του Μπρέτον για ένα “ποπ συγκρότημα”. Μάκρυνες τα μαλλιά σου λες και είσαι κορίτσι. Σπατάλησες τα λεφτά σου σε κιθάρες κι ένας Θεός ξέρει τι άλλο, έτσι που δεν σου έμεινε τίποτα για μια δύσκολη ώρα. Και τώρα με κατηγορείς για κλοπή. Τι να πω, αυτό ας μου γίνει μάθημα για να μην αμφισβητώ το ένστικτό μου. Ό,τι γεν