Uglies

γόταν Μέγαρο Γκάρμπο, στην περιοχή της συνοικίας με τους λόφους. Δεν ήταν τόσο απλό να πάει εκεί. Η Τάλι και ο Πέρις στις εξορμήσεις τους δεν απομακρύνονταν ποτέ από την όχθη του ποταμού, όπου ήταν εύκολο να κρυφτούν χάρη στη βλά- στηση και στο σκοτεινό φόντο της Συνοικίας των Άσχημων. Τώρα όμως η Τάλι κατευθυνόταν στο κέντρο του νησιού, όπου στους φωτισμένους δρόμους κυκλοφορούσαν όλη τη νύχτα γλεντοκόποι κι αποκριάτικα άρματα. Οι καινούριοι ωραίοι σαν τον Πέρις έμεναν πάντα εκεί που γίνονταν τα πιο τρελά γλέντια. Η Τάλι είχε απομνημονεύσει τον χάρτη, αλλά, αν έκανε το παραμικρό λάθος στη διαδρομή, ήταν χαμένη. Χωρίς το διασυνδετικό δαχτυλίδι της δε γινόταν αντιληπτή από τα οχή- ματα. Θα την τσαλαπατούσαν σαν σκουπίδι. Εδώ, φυσικά, η Τάλι ήταν σκουπίδι. Ακόμα χειρότερα, ήταν άσχημη. Ήλπιζε όμως ότι ο Πέρις δε θα το έβλεπε έτσι. Δε θα την έβλεπε έτσι. Η Τάλι δεν είχε ιδέα τι θα γινόταν αν την έπιαναν. Δε θα ήταν όπως αν την τσάκωναν να έχει «ξεχάσει» να φορέσει το δαχτυλίδι της, να κάνει κοπάνα από το μάθημα ή να ξεγελάσει το σπίτι να παίξει μουσική πιο δυνατά απ’ ό,τι επιτρεπόταν. Αυτά τα έκαναν όλοι, και τους έπιαναν. Ωστόσο, εκείνη κι ο Πέρις ήταν πάντα πολύ προσεκτικοί για να μην τους πιάσουν σ’ αυτές τις εξορμήσεις. Το πέρασμα στην απέναντι όχθη του ποταμού δεν ήταν αστείο πράγμα. Τώρα όμως ήταν πολύ αργά για ανησυχίες. Στο κάτω κάτω, τι θα της έκαναν; Σε τρεις μήνες θα γινόταν κι αυτή ωραία. Η Τάλι προχώρησε κλεφτά στην όχθη μέχρι που έφτασε [ 11 ]