Η επιστροφή των τζιχαντιστών

H EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΖΙXΑΝΤΙΣΤΩΝ [10] μεγάλωνε, φέρνοντας στο ίδιο στρατόπεδο, λόγω του κοι- νού φόβου για τους φονταμενταλιστές, αντιπάλους πολλών χρόνων όπως οι ΗΠΑ και το Ιράν. Η Σαουδική Αραβία και οι σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου συμμετείχαν στις αμερικανικές επιθέσεις ενά- ντια στο Ισλαμικό Κράτος γιατί ένιωσαν ότι αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την επιβίωσή τους και για το πολιτικό κατεστημένο στη Μέση Ανατολή απ’ όσους είχαν αντιμετωπίσει από το 1990, τότε που ο Σαντάμ Χου- σέιν εισέβαλε στο Κουβέιτ. Το Ιράκ και η Συρία κινούνταν σταθερά προς την αποσύνθεση, καθώς οι διάφορες κοινότητες –Σιίτες, Σου- νίτες, Κούρδοι, Αλαουίτες και χριστιανοί– αντιλαμβάνο- νταν ότι πολεμούν για την ίδια την ύπαρξή τους. Ανηλεές στην επιβολή της συμμόρφωσης με την αποκλειστική και σεκταριστική εκδοχή του για το Ισλάμ, το Ισλαμικό Κράτος σκότωνε ή εξεδίωκε όσους στοχοποιούσε ως «αποστάτες» και «πολυθεϊστές» ή όσους απλώς εναντιώνονταν στην εξουσία του. Οι ηγέτες του ήταν γεννήματα του δεκάχρονου πολέμου στο Ιράκ και τη Συρία. Η σκόπιμη χρήση μαρτύ- ρων ως βομβιστών αυτοκτονίας συνιστούσε ένα κεντρικό και αποφασιστικής σημασίας χαρακτηριστικό της πολεμι- κής του τακτικής. Από την εποχή των Κόκκινων Χμερ στην Καμπότζη, σαράντα χρόνια νωρίτερα, είχε να δει ο κόσμος κάτι παρόμοιο σε ό,τι αφορά τη χρήση δημόσιας βίας για την τρομοκράτηση του αντιπάλου. Η 10η Ιουνίου 2014 ήταν η κρίσιμη ημερομηνία,