Τζακ

T Z A K 15 «Πράγματι. Απολύτως τίποτα» είπε. «Τώρα θα σας πω κά- τι απόλυτα αληθινό, δεσποινίς Ντέλα. Ακούστε λοιπόν. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα». Κι έπειτα είπε, «Είναι γελοίο η κόρη ενός ιερέα, μια καθηγήτρια γυμνασίου, μια νεαρή γυναίκα με εξαιρετικές προοπτικές στη ζωή, να τριγυρνάει μ’ έναν εκ πεποιθήσεως, συστηματικό αλήτη. Γι’ αυτό θα πάψω να σας ενοχλώ. Δεν θα με ξαναδείτε». Έκανε ένα βήμα πίσω. Εκείνη τον κοίταξε. «Μου λέτε αντίο! Γιατί το κάνετε αυτό; Σας είπα αντίο κι εσείς με κρατήσατε εδώ πέρα ν’ ακούω τις ανοησίες σας τόση ώρα, που σχεδόν ξέχασα ότι σας το είπα!» «Συγγνώμη. Καταλαβαίνω τι εννοείτε. Προσπαθούσα όμως να κάνω ό,τι θα έκανε ένας κύριος. Αν βέβαια θα ήταν ποτέ δυνατόν ένας πραγματικός κύριος να βρεθεί στη δική μου κατάσταση. Θα μπορούσα να σας κοστίσω τα πάντα και να μην μπορέσω να σας κάνω ούτε ένα καλό. Ε, ναι, είναι ολο- φάνερο. Σας λέω αντίο για να καταλάβετε ότι αντιλαμβάνομαι πώς έχουν τα πράγματα. Σας δίνω μιαν υπόσχεση και θα την τηρήσω. Θα εντυπωσιαστείτε». «Εκείνα τα βιβλία που δανειστήκατε» του είπε. «Θα είναι αύριο στο σκαλοπάτι της βεράντας σας. Ή πολύ σύντομα, τέλος πάντων.Μαζί και τα χρήματα που σας οφείλω». «Δεν τα θέλω. Όχι, ίσως να τα θέλω. Φαντάζομαι ότι θα έχετε κρατήσει σημειώσεις στα περιθώρια». «Μόνο με μολύβι. Θα τις σβήσω». «Όχι, δεν χρειάζεται. Θα το κάνω εγώ». «Ναι, καταλαβαίνω ότι πιθανόν να υπάρχει κάποια ικανο- ποίηση σ’ αυτό». «Λοιπόν» του είπε «σας αποχαιρέτησα. Με αποχαιρετήσα- τε. Τώρα φύγετε».