Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 10 «Ποτέ δεν έχω νιώσει τέτοια ντροπή. Ποτέ στη ζωή μου». «Προφανώς. Αφού δεν με γνωρίζετε και πολύ καιρό». Εκείνη σταμάτησε. «Τώρα αστειεύεστε. Καταντάει παρά- λογο». «Είναι ένα πρόβλημα του χαρακτήρα μου. Γελάω πάντα με τα λάθος πράγματα. Νομίζω ότι σας έχω μιλήσει σχετικά». «Κι από πού ξεφυτρώσατε, μου λέτε; Βάδιζα ανύποπτη, και ξαφνικά βρεθήκατε πίσω μου». «Ναι. Λυπάμαι αν σας τρόμαξα». «Μα δεν τρόμαξα. Το κατάλαβα πως ήσασταν εσείς. Κα- νένας κλέφτης δεν θα ’ταν τόσο αθόρυβος. Πρέπει να κρυβό- σασταν πίσω από κάνα δέντρο. Πράγμα εντελώς γελοίο». «Λοιπόν» είπε εκείνος «σε κάθε περίπτωση, σας έφερα σώα και ασφαλή ως την πόρτα σας». Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων. «Τι είναι αυτό τώρα! Μου δίνετε χρήματα εδώ, στο κατώφλι μου; Τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Θέλετε να με καταστρέψετε λοιπόν!» Ξανάβαλε στην τσέπη του τα χρήματα και το πορτοφόλι. «Πολύ απερίσκεπτο εκ μέρους μου. Ήθελα απλώς να ξέρετε ότι δεν την κοπάνησα ενόψει του λογαριασμού. Βλέπετε, είχα τα χρήματα. Αυτό ήθελα να πω». Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. «Κι εγώ που έσκαβα τον πάτο της τσάντας μου πασχίζοντας να μαζέψω τις πενταροδε- κάρες μου για να πληρώσω εκείνες τις χοιρινές μπριζόλες που δεν φάγαμε. Κι ακόμη χρωστάω είκοσι σεντς στον άνθρωπο». «Κοιτάξτε, θα σας φέρω τα χρήματα. Διακριτικά. Μέσα σ’ ένα βιβλίο ή κάτι τέτοιο. Έχω εκείνα τα βιβλία σας». Και συ- νέχισε, «Πίστευα πως ήταν πολύ ωραία βραδιά, με εξαίρεση