Τζακ

T Z A K 29 μήπως αυτό ακριβώς επιζητούσε από εκείνη; Δεν θα ήταν αυτοαναίρεση, επειδή στην καλύτερη περίπτωση θα υπήρχαν μόνο αυτές οι λίγες ώρες, οι τεταμένες και δοκιμαστικές, και στη συνέχεια όσα θα ήθελε εκείνος να διασώσει από τις ώρες αυτές για να τα θυμάται. Την προηγούμενη φορά, όταν η παλιά προσβολή ήταν πρόσφατη, εκείνη είχε δείξει να μετα- νιώνει και για λογαριασμό του και για λογαριασμό της. Ο Τζακ είχε δει και στο παρελθόν την καλοσύνη να ατονεί και να σβήνει. Και παρ’ όλα αυτά, όποτε το έβλεπε, μπορούσε ακό- μα να εκπλήσσεται. Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και σηκώθηκε. «Κα- λύτερα να σας αφήσω ήσυχη. Θα το προτιμούσατε. Αυτό θα κάνω. Θα είμαι σε απόσταση αναπνοής. Δεν έχετε παρά να φωνάξετε. Σε περίπτωση που με χρειαστείτε». «Όχι» είπε εκείνη. «Αν μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο». «Σαν δυο ευγενείς άγνωστοι που τυχαίνει να περνάνε τη νύχτα τους σ’ ένα νεκροταφείο». «Ναι, ακριβώς». «Εντάξει». Οπότε ξανακάθισε. «Λοιπόν» είπε «τι σας φέρ- νει εδώ απόψε, δεσποινίς Μάιλς;». «Καθαρή ανοησία. Τίποτ’ άλλο». Και κούνησε το κεφάλι της. Κι έπειτα δεν είπε τίποτε κι εκείνος δεν είπε τίποτε, και οι γρύλοι τερέτιζαν, ή μπορεί και να ’ταν οι φρύνοι στα δέντρα. Μερικές φορές, του φαινόταν ότι, όσο βαθύ και να ’ταν, το σκοτάδι σ’ ένα κατάφυτο μέρος έπαιρνε μια αναλαμπή, μια απόχρωση πράσινου. Ο αέρας μύριζε πράσινο, ασφαλώς, οπό- τε τις σκιές που νόμιζε πως έβλεπε στο σκοτάδι ίσως τις προ- καλούσε εκείνη η νοσταλγία που μετέφερε το αεράκι, χώμα που για ελάχιστο διάστημα δεν ήταν χώμα. Όλοι οι άνθρωποι