Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 28 την άλλη φορά, τότε που για μια δυο ώρες είχε καλύτερη γνώμη για το άτομό του. «Γιατί δεν καθόμαστε;» του είπε. Κι εκείνος απάντησε, «Γιατί όχι;». Και ενώ καθόταν, τρά- βηξε το παντελόνι του στα γόνατα λες και είχε τσάκιση, γέλα- σε και είπε, «Έτσι έκανε πάντα ο πατέρας μου». «Και ο δικός μου». «Υποθέτω πως είναι ένδειξη καλών τρόπων». «Σημαίνει πως βάζεις τα δυνατά σου ώστε να φερθείς όσο γίνεται πιο ευγενικά». «Πράγμα που πράγματι κάνω». «Το ξέρω». «Πράγμα που μερικές φορές δεν αρκεί». «Το ξέρω πολύ καλά». Εκείνος είπε, «Αλήθεια, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη». «Όχι, παρακαλώ». «Με έχουν διαβεβαιώσει πως είναι καλό για την ψυχή». «Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως η ψυχή σας είναι δική σας δουλειά, κύριε Μπάουτον. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν συζη- τούσαμε κάτι άλλο». Άρα ήταν ακόμη θυμωμένη. Ίσως πιο θυμωμένη απ’ ό,τι εκείνη την άλλη φορά. Ίσως ήταν καλό σημάδι. Τουλάχιστον σήμαινε ότι τον σκεφτόταν. «Λυπάμαι που επανέφερα το ζήτημα» της είπε. « Έχετε δίκιο. Γιατί να σας απασχολώ με τις τύψεις μου;» Εκείνη πήρε βαθιά ανάσα. «Δεν πρόκειται να μπω σ’ αυτήν τη συζήτηση, κύριε Μπάουτον». Γιατί επέμενε; Εκείνη το ξανασκεφτόταν, παίρνοντας την τσάντα της και το μπουκέτο της στην αγκαλιά της. Άραγε