Τζακ

T Z A K 27 Έπρεπε να είναι προσεκτικός. Αν γελοιοποιούνταν, θα ξανάρ- χιζε να πίνει. «Αυτή κι αν ήταν έκπληξη» είπε, όρθιος στον δρόμο, μέσα στον κύκλο του φωτός. «Και για τους δυο μας, δεν υπάρχει αμφιβολία». Εκείνη δεν είπε τίποτε, μελετώντας απροκάλυπτα το πρό- σωπό του, όπως δεν θα ’χε ποτέ της μελετήσει κανέναν υπό συνθήκες για τις οποίες την είχε προετοιμάσει η ανατροφή της. Την άφησε να τον κοιτάζει, χωρίς καν να χαμηλώσει το βλέμμα. Περίμενε να δει τι θα τον έκανε, όπως λένε. Και τότε θα γινόταν αυτό που θα τον έκανε. Θα μπορούσε, τελικά, να καθίσει δίπλα της, να σταυρώσει τα πόδια και να διπλώσει τα χέρια του στο στήθος και να είναι ευπροσήγορος. Στη χει- ρότερη περίπτωση, θα πήγαινε να βρει εκείνο το αποτσίγαρο που είχε πετάξει στο γρασίδι, που ήταν νωπό, όχι υγρό. Όταν δεν θα τον έβλεπε. Ήταν απόλυτα σίγουρος ότι υπήρχαν ακό- μα τρία σπίρτα στο βιβλίο μέσα στην τσέπη του. Κι εκείνη θα απομακρυνόταν από κοντά του, αν το αποφάσιζε. Δική της η επιλογή. Το σκοτάδι στα μάτια της έκανε το βλέμμα της να φαίνεται ήρεμο, ανεξιχνίαστο, πιθανόν ευγενικό. Εκείνος όμως ήξερε πού ακουμπούσε το βλέμμα της, στην ακόμη σκούρα ουλή κάτω από το μάτι του, στη σκιά από τα γένια του, στα μαλλιά του που είχαν μακρύνει και άγγιζαν το κολά- ρο του. Κι έπειτα θα παρατηρούσε την ηλικία του, τη χαλα- ρότητα της σάρκας, όμοια με την κόπωση που είχε κάνει τα μανίκια του σακακιού του να έχουν πάρει το σχήμα των αγκώ- νων του και τις τσέπες του να κρεμάνε λιγάκι. Ηλικία και κακές συνήθειες. Ενώ θα διάβαζε ό,τι θα της έλεγε το πρό- σωπό του για το ποιος πραγματικά ήταν, θα θυμόταν εκείνη