Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 26 ήταν οδυνηρή, επειδή είχε υπάρξει ευχάριστη. Τι παράξενο που είναι. Εκείνη κοντοστάθηκε στην περίμετρο του φωτεινού κύκλου που σχημάτιζε στο έδαφος ο φανοστάτης και κοίταξε στο σκο- τάδι πέρα απ’ αυτόν. Οπότε εκείνος είπε, «Θα ήσασταν πιο ασφαλής αν μου επιτρέπατε να σας προσέχω». «Τότε θα ήθελα να σηκωνόσασταν από εκείνον τον τάφο και να μου επιτρέπατε να σας δω. Είναι παράξενο να μιλάς σε κάποιον που δεν μπορείς να δεις». Εντάξει. Έβγαλε το καπέλο του και πέρασε το χέρι μέσα από τα μαλλιά του. «Θα χρειαστώ ένα λεπτό» είπε. «Να φο- ρέσω τη γραβάτα μου». Εκείνη γέλασε, κοίταξε γύρω της και τέλος εκείνον. «Αλή- θεια θα τη φορέσετε, έτσι;» «Βεβαίως!» Ξαφνικά ένιωσε χαρούμενος, επειδή είχε γε- λάσει εκείνη. Τα συναισθήματα θα ’πρεπε να είναι μέρος ενός ιστού, μιας ύφανσης. Μια συγκίνηση δεν θα ’πρεπε να είναι κάτι μεμονωμένο που σε χτυπάει σαν γροθιά. Θα ’πρεπε να υπάρχουν και άλλες ικανοποιήσεις στη ζωή, ώστε να διατη- ρούνται η προοπτική, οι αναλογίες. Πράγματα που προσδο- κάς, για παράδειγμα, ώστε μια τυχαία συνάντηση σ’ ένα νε- κροταφείο να μη μοιάζει σαν την Ημέρα της Κρίσεως. Είχε επιτρέψει ελάχιστες συγκινήσεις στον εαυτό του, οπότε δεν είχε πολλά να επεξεργαστεί. Κι όμως βρισκόταν εδώ, και είχε απότομα νιώσει τόσο χαρούμενος, ώστε θα ήταν δύσκολο να το κρύψει. Κατέβηκε την πλαγιά με τις μπάντες, επειδή το γρασίδι ήταν υγρό και γλιστρούσε, αλλά και σαν να το έκανε στ’ αστεία. Μιμούμαι τη νεότητα, σκέφτηκε. Όχι, αυτό μοιά- ζει με νεότητα, μια ένεση ευελιξίας, ή κάτι τέτοιο. Τι ντροπή.