Τζακ

T Z A K 25 πέτρινο προσκεφάλι με τ’ όνομά μου. Οι Αϊοβιανοί δεν είναι και πολύ της επίδειξης». Κι έπειτα είπε, « Ίσως ένας τάφος να μη γίνεται πραγματικά δικός σου παρά μόνο όταν μπεις μέσα του. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για το πού θα κατα- λήξεις. Όμως εγώ έχω σκοπό να το σιγουρέψω. Έχω τη διεύ- θυνση στην τσέπη μου. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω, αλήθεια. Με περιμένουν». Έπρεπε να το ’χε κρατήσει εκείνο το τσιγάρο. Του έριξε μια ματιά κι έπειτα σηκώθηκε. Μάζεψε τα μα- ραμένα λουλούδια της σ’ ένα πρόχειρο μπουκέτο. «Ευχαριστώ για την καλοσύνη σας, κύριε Μπάουτον. Νιώθω καλύτερα τώρα που ξεκουράστηκα λιγάκι». Να λοιπόν πώς τελειώνει, σκέφτηκε εκείνος. Πέντε λεπτά συζήτηση, μια αναπάντεχη συζήτηση, στην οποία δεν είχε ποτέ του ελπίσει. Μετά από χρόνια, μετά από μέρες γεμάτες πόνο, λησμονημένες πια, όχι περισσότερο αξιομνημόνευτες από ένα πετραδάκι στο παπούτσι του, εδώ, σ’ ένα νεκροτα- φείο, στη μέση της νύχτας, είχε αιφνιδιαστεί από μια απροσ- δόκητη τροπή των γεγονότων, από κάτι που είχε σημασία, μια συνάντηση που θα αφαιρούσε κάθε απόλαυση από τις καλύτερες σκέψεις του. Εκείνα τα όνειρά του αποτελούσαν το ευχάριστο απόσταγμα μακρών χρονικών περιόδων, προνο- μιούχα επειδή ήταν αμετάδοτα και μάλλον δεν ενδιέφεραν κανέναν, και σίγουρα δεν έπρεπε ποτέ να εκτεθούν στην πα- γερή ατμόσφαιρα των επιπτώσεων. Όμως εκείνη, η Ντέλα, είχε την ικανότητα να ανασυγκροτείται μ’ εκείνον τον απο- φασιστικό τρόπο που υιοθετούν οι περήφανες γυναίκες όταν απομακρύνονται από οτιδήποτε έχει προκαλέσει το απόλυτο όχι τους. Αποκεί και ύστερα και για πάντα, η σκέψη της θα