Τζακ

T Z A K 23 σκόταν εκεί –όπως εξάλλου το συνειδητοποιούσε και ο ίδιος– και ίσως είχε διακρίνει ένα ίχνος οικειότητας στη φωνή του που μπορεί να της προκαλούσε ανησυχία, υπό αυτές τις συνθήκες. Του είπε, «Είμαι ευγνώμων για τηνπαρέασας, κύριεΜπάου­ τον. Αλήθεια». Κι έπειτα σιωπή, εκτός από τον άνεμο στα φυλλώματα. Οπότε εκείνος είπε, «Θα είμαι το πρόβλημά σας, αν προ- κύψει πρόβλημα. Αν επιμείνετε στην ιστορία σας, θα είστε εντάξει. Ο φύλακας δεν είναι κακός άνθρωπος. Απλώς δεν θα θέλατε να σας βρουν εδώ μ’ έναν, ξέρετε, μ’ έναν άντρα. Θέλω να πω, κάπως έτσι θα φαινόταν. Χωρίς παρεξήγηση». «Όχι, εννοείται». «Θα ανέβω λίγο στον λόφο. Μπορώ να σας προσέχω αποκεί πάνω. Το πιθανότερο είναι όλοι οι θαμώνες εδώ να έχουν πέ- σει ήδη αναίσθητοι ή να βρίσκονται στα πρόθυρα. Αλλά για καλό και για κακό». «Όχι» του είπε «θα προτιμούσα να καθόσασταν δίπλα μου εδώ, σ’ αυτό το παγκάκι. Αδύνατον να είστε άνετα εκεί που βρίσκεστε. Το χορτάρι είναι υγρό». Ίσως ήθελε να τον έχει κάπου όπου μπορούσε να τον βλέπει, να τον έχει στον νου της. «Δεν έχει καμιά σημασία». «Ασφαλώς και έχει». «Τότε εντάξει, για λίγα λεπτά μόνο. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Μερικές φορές, γύρω στα μεσάνυχτα, περνάει ο φύλακας». «Πρέπει να είναι περασμένα μεσάνυχτα». «Θα έλεγα πως είναι δέκα και μισή, αν θα ’πρεπε να μα- ντέψω». «Ω! Τριγυρίζω ώρες εδώ μέσα. Θαρρείς τη μισή μου ζωή. Πήγα στη μία πύλη, μετά σε μια άλλη, έπειτα έκανα τον γύρο