Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 22 «Παγίδα με δόλωμα». Σήκωσε τους ώμους της. «Κάθε μέρος όπου δεν θα ’πρεπε να βρίσκομαι». Κακώς τη ρώτησε. Περισσότερο μιλούσε στον εαυτό της παρά σ’ εκείνον, κι αυτός το ήξερε. Σχεδόν ψιθύριζε. Οι γρύ- λοι τερέτιζαν πιο δυνατά. Του θύμιζε όλες τις αδελφές του, μία προς μία, μ’ αυτό το ατσαλάκωτο παλτό που έκανε την πλάτη της να φαίνεται τόσο στενή, τους ώμους της τόσο μι- κρούς και τετράγωνους. Σκέφτηκε πως είχε δει την αδελφή του να κρεμάει έτσι το κεφάλι της, μια από όλες. Όλες τους. Όχι, εκείνη την εποχή βρισκόταν αλλού. Αλλά μπορούσε να τις φανταστεί, να στέκονται η μια δίπλα στην άλλη, χωρίς να λένε τίποτε. Χωρίς να νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν. Χω- ρίς να αναφέρουν το όνομά του. «Λοιπόν» είπε «φαντάζομαι πως θα ’πρεπε να χαίρεστε που συναντήσατε εμένα εδώ μέσα. Αν ένας ευυπόληπτος άνθρω- πος προσπαθούσε να φανεί προστατευτικός, θα είχε όλα τα προβλήματα που έχω κι εγώ. Ή μάλλον περισσότερα προβλή- ματα, επειδή δεν θα ήξερε το μέρος τόσο καλά όσο εγώ. Πι- θανόν να αισθανόσασταν πιο άνετα με έναν τέτοιο άνθρωπο. Όμως εγώ μπορώ να σας βγάλω αποδώ, κανείς δεν θα τα κα- τάφερνε καλύτερα από μένα. Απλώς πρέπει να περιμένουμε να ξημερώσει. Ένας ευυπόληπτος άνθρωπος δεν θα ήταν εδώ τέτοια ώρα, μέσα στη νύχτα, το κατανοώ. Μιλάω υποθετικά, βεβαίως. Απλώς εννοώ ότι κατανοώ το πρόβλημά σας και θα χαρώ να σας βοηθήσω. Θα χαρώ πολύ». Όλα αυτά απαιτούσαν κουράγιο. Σκέφτηκε ότι μπορεί να την είχε αναστατώσει, αφού μόλις εκείνη τη στιγμή άρχιζε να συνειδητοποιεί ότι πράγματι βρι-