Τζακ

T Z A K 21 «Κι εγώ ήρθα απλώς να το δω. Όλοι μού έλεγαν συνέχεια πόσο όμορφο είναι». «Είναι πολύ ωραίο, πράγματι. Όπως είναι συνήθως τα νε- κροταφεία». Θα προσπαθούσε να συζητήσει μαζί της. Τι θα έβρισκε να πει; Κρατούσε λουλούδια στο χέρι της όταν την είδε. Τώρα τα είχε αφήσει δίπλα της, στο παγκάκι. «Για ποιον είναι τα λου- λούδια;» «Ω, για την κυρία Κλαρκ. Πάνε, μαράθηκαν τώρα». «Οι μισοί άνθρωποι εδώ μέσα λέγονται κυρία Κλαρκ. Ή κύριος Κλαρκ. Οι περισσότεροι σ’ αυτήν την πόλη. Γουίλιαμ Κλαρκ, πατέρας των εθνών».* «Το ξέρω. Θα ήταν η δικαιολογία μου, αν κανένας με ρω- τούσε γιατί περιπλανιέμαι εδώ μέσα. Ότι προσπαθούσα να βρω τη σωστή κυρία Κλαρκ. Θα έλεγα ότι η μητέρα μου δού- λευε κάποτε στο σπίτι της. Ήταν τόσο καλή κυρία. Ακόμη μας λείπει». «Έξυπνο. Μόνο που οι Κλαρκ είναι στριμωγμένοι όλοι μα- ζί σε μια γωνιά. Αρκεί να βρεις τον έναν και τους βρίσκεις όλους. Θα σας δείξω πού. Για κάποια μελλοντική χρήση». Απόλυτη ανοησία. «Δεν χρειάζεται. Ήταν απλώς κάτι που επινόησα». Κού- νησε το κεφάλι της. «Θα ντροπιάσω την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έλεγε πάντα πως το νεκροταφείο είναι παγίδα με δόλωμα. Να μην το πλησιάζω. Και να με τώρα εδώ». * William Clark (1770-1838): Αμερικανός εξερευνητής, στρατιωτικός, πιονέρος, διαμεσολαβητής μεταξύ αμερικανικής κυβέρνησης και Ινδιάνων και κυβερνήτης του Μιζούρι.