Τζακ

M A R I L Y N N E R O B I N S O N 18 πασχίζεις να δεις μες στο σκοτάδι κάνει το σκοτάδι πιο σκο- τεινό. Πιο δύσκολο να διακρίνεις οτιδήποτε. Δεν είχα αντιλη- φθεί πως είχαν κλειδώσει τις πύλες. Απλώς δεν το σκέφτηκα». «Ναι. Το πόσο σκοτεινά είναι εξαρτάται από το πού στέ- κεσαι. Είναι σχετικό. Τα μάτια μου το έχουν συνηθίσει. Οπό- τε υποθέτω πως αυτό κάνει σχετικό και το φως, έτσι δεν είναι;» Αμηχανία. Ήθελε να φανεί έξυπνος, τουλάχιστον, αφού δεν είχε ξυριστεί εκείνο το πρωί και η γραβάτα του ήταν τυλιγμέ- νη στην τσέπη του. Εκείνη κούνησε το κεφάλι της κοιτάζοντας τον δρόμο μπροστά της, αναποφάσιστη. Πώς την είχε αναγνωρίσει; Είχε περάσει μήνες ολόκληρους παρατηρώντας γυναίκες που της έμοιαζαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ώσπου πίστεψε ότι είχε χάσει την ανάμνησή της μέσα σε όλη αυτή τη φαινομενική ομοιότητα. Ένα παλτό σαν το δικό της, ένα καπέλο σαν το δικό της. Πότε πότε, ο ήχος μιας φωνής τον έκανε να πιστεύει ότι, αν γύριζε το κεφάλι του, μπορεί και να την έβλεπε. Κακή ιδέα. Το γέλιο της σή- μαινε ότι πιθανότατα ήταν με κάποιον. Ίσως να μην ήθελε να δείξει ότι τον γνώριζε. Κι εκείνος θα συνέχιζε να βαδίζει, με βήματα κάπως πιο αργά από τον γενικό ρυθμό του πλήθους, με τη σκέψη πως, καθώς εκείνη θα περνούσε, θα του μιλού- σε αν ήθελε, θα τον αγνοούσε αν ήθελε. Μια δυο φορές στα- μάτησε να κοιτάξει μια βιτρίνα ώστε να δει την αντανάκλασή της να διαβαίνει, όμως στο τζάμι υπήρχαν μόνο οι συνήθεις άγνωστοι, στην ασταμάτητη ροή τους. Όσο προσεκτικός κι αν ήταν, κάποιες φορές οι γυναίκες εκλάμβαναν την προσοχή του ως οικειότητα που δεν τους ήταν διόλου ευπρόσδεκτη. Χρήσιμη υπενθύμιση. Ένα τέτοιο βλέμμα θα τον έτσουζε,