Τυφλά ψάρια (Σκοτεινά νερά)

Τ Υ Φ Λ Α Ψ Α Ρ Ι Α 21 Στην πραγματικότητα δεν με ένοιαζε το κρύο. Το πάπλωμα εδώ ήταν ζεστό. Και η πολυκατοικία αυτή έκαιγε στο φουλ το καλοριφέρ, τουλάχιστον κάθε απόγευμα, χωρίς τσιγκουνιές. Στο δώμα μου, από την άλλη, νύχτωνε και ξημέρωνε ένας άλλος κόσμος. Οι τοίχοι φούσκωναν από υγρασία. Στο ταβάνι ξεφλού­ διζαν σοβάδες. Κάποιες νύχτες ήταν προτιμότερο να κοιμηθείς στον δρόμο παρά στο στρώμα. Μπήκα στην κουζίνα. Άνοιξα το ντουλάπι. Σωστός με την πρώτη. Κατέβασα ένα χάρτινο ασημί σακουλάκι που, παρά το ερμητικό κλείσιμο, μύριζε καφέ. Η ετικέτα με πληροφόρησε πως επρόκειτο για «Εκλεκτή συγκομιδή κόκκων από τη Μαδαγα- σκάρη. Πρώτης ποιότητας χαρμάνι. Ελαφρύ άρωμα». Εγώ δεν ήξερα πού πέφτει η Μαδαγασκάρη και η πρώην γυναίκα μου ξεκινούσε τις μέρες της με πρώτης ποιότητας χαρμάνι. Έβαλα την καφετιέρα να γουργουρίζει και επέστρεψα στο σαλόνι για να βρω το παντελόνι μου. Παρατήρησα τα έπιπλα. Η ίδια σκέψη με το προηγούμενο βράδυ. Της τέλειωσαν τα λεφτά πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ανακαίνιση. Ένα μαονένιο τραπέζι συντροφιά με μεταλλικές λευκές καρέκλες. Δρύινη βιβλιοθήκη, δώρο γάμου από έναν θείο της που είδα μια φορά στον γάμο και μια στη βάπτιση της κόρης μας. Δίπλα από τη δερμάτινη πολυθρόνα έστεκε ένα καινούργιο σιδερένιο φω­ τιστικό δαπέδου. Αυτό το συγκεκριμένο το είχε πάρει το μάτι μου στο μαγαζί της Χαϊνά Decorazione e Casa. Ιταλική φινέτσα και κουραφέξαλα. Μόνο ο διπλός μπεζ καναπές δεν φαινόταν παράταιρος, κι αυτό επειδή ήταν χωμένος στη μακρινή γωνία του σαλονιού. Πάνω του ξεχώριζαν ένα μαύρο σουτιέν και η κόκκινη μπλού­ ζα της. Μοντέρνα τέχνη, θα το ονόμαζε εκείνη . Το παντελόνι μου κουβαριασμένο στο πάτωμα δίπλα από το γυάλινο τραπε­ ζάκι. Τα υπόλοιπα απομεινάρια της χθεσινής βραδιάς έστεκαν στην άκρη του. Ένα τασάκι με σβησμένα πουράκια βανίλιας και δυο ποτήρια με υπολείμματα κόκκινου κρασιού.