Τυφλά ψάρια (Σκοτεινά νερά)

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Σ Ι Μ Ο Σ 26 «Σε ένα λεπτό θα είμαι εκεί». Ακριβολογούσα. Τόσο απείχε το τυροπιτάδικο από το μέρος που ήταν ο Βαμβακάς. Φαίνεται πως μετά την τελευταία μου υπόθεση και τη διαλεύκανση της δολοφονίας της δεκατετρά­ χρονης μαθήτριας είχα γυρίσει για τα καλά στο τμήμα. Ακόμα και την τυρόπιτα την έτρωγα δυο χιλιόμετρα μακριά από πτώ­ ματα. Οδός Αιδηψού σε είκοσι δευτερόλεπτα, παραλιακά, πάνω στον δρόμο της Εθνικής Συμφιλίωσης σε άλλα σαράντα. Την ταμπέλα Παραλία Παπαθανασίου την είδα στο λεπτό. Το πάρκινγκ της Παπαθανασίου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αυτό που λέει το όνομά του. Μια χωματένια υπαίθρια, τετράγωνη αλάνα. Θέα στη θάλασσα. Φάρος στο βάθος αριστε­ ρά. Το κοντινότερο σπίτι στα διακόσια μέτρα. Απότομο φρενάρισμα και το αμάξι σύρθηκε στο χώμα. Το καλό με τον ανοιχτό χώρο μιας αλάνας είναι πως ξέρεις ακριβώς ποιοι σε περιμένουν, αρκεί να γνωρίζεις τι αμάξι οδηγούν. Ξε­ χώρισα τη μαύρη Mercedes του ιατροδικαστή και το μπλε υπη­ ρεσιακό Xsara που οδηγούσε ο Βαμβακάς. Δύο μηχανές της ομάδας ΔΙ.ΑΣ έστεκαν πίσω από ένα περιπολικό που είχε την πόρτα του οδηγού μισάνοιχτη. Μπροστά από το καπό του, μια χούφτα ένστολοι σχημάτιζαν έναν κύκλο σαν να μιλούσαν πάνω από πηγάδι. Στάθμευσα δίπλα από ένα φορτηγό με λευκή κα­ ρότσα και κλεμμένα τάσια. Κάποιος από τη συμμορία του πηγαδιού πρέπει να με πήρε πρέφα, γιατί διασκορπίστηκαν σαν μαθητές που βλέπουν τον διευ­ θυντή στο προαύλιο. Βγήκα έξω και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους. Δύο «Καλημέρα, αστυνόμε» με διαφορά ενός δευτερολέπτου έφτασαν στα αυτιά μου. Τους πλησίασα. Όλοι τους, εκτός από έναν πιτσιρικά με σπυράκια και τσαλακωμένη στολή, κρατούσαν ένα χάρτινο ποτήρι καφέ. Αυτός είχε στο χέρι ένα πλαστικό μπου­ κάλι νερό. Διέκρινα την ετικέτα του καινούργιου μαγαζιού της παραλίας πάνω στα ποτήρια των υπολοίπων: Different Coffee. Σίγουρα διαφορετικό από το νεροζούμι του κυρ Στέλιου.