Τυφλά ψάρια (Σκοτεινά νερά)

Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Σ Ι Μ Ο Σ 24 «Θα την πάω εγώ στο πάρτι. Δεν δουλεύω εκείνη τη μέρα» είπα, προσδίδοντας μια νότα ρεαλισμού σ’ όλο αυτό το σουρεα­ λιστικό σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά μου. Η Ελένη με έδιωχνε από το σπίτι αφού πρώτα είχαμε κάνει σεξ και με ρωτούσε αν θα πάω την κόρη μου στα γενέθλια του συμμα- θητή της. «Σ’ ευχαριστώ, Χρήστο» είπε μ’ ένα ψεύτικο χαμόγελο. «Πρέπει να δω αν θα μου δώσει τελικά ο Δήμος τον χώρο για την έκθεση». Διάολε. Μόνο για τους κωλοπίνακές της νοιαζόταν. Έβαλα τις μπότες μου φουριόζος, όχι γιατί βιαζόμουν να φύγω, αλλά γιατί έπρεπε να προλάβω να εξαφανιστώ πριν με προδώσουν τα συναισθήματά μου. Αυτή ήταν που με φώναξε στο σπίτι της. Αυτή ήθελε να πιούμε στην επιτυχία της που πούλησε άλλο έναν πίνακα. Τον πέμπτο της. Στον διάολο οι ζωγραφιές της. Καθηγήτρια σε γυμνάσιο ήταν και αποφάσισε να το παίξει Μυταράς. Φώναξα ένα «Καλή συνέχεια», πριν κάνω το λάθος και της πω να το ξανασκεφτεί. Περίμενα να απαντήσει. Άδικα δευτερό­ λεπτα αναμονής. Ούτε καν μπήκε στον κόπο να με ξεπροβοδίσει. Βρόντηξα την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά. Πριν βγω από την πιλοτή, είχα προλάβει κιόλας να το μετανιώσω Στον διάολο ο εγωισμός μου. Έπρεπε να είχα πει μια κου- βέντα. Στάθμευσα το κόκκινο Golf μου έξω από τον μαντρότοιχο των φυλακών Χαλκίδας. Διάολε . Το κεφάλι μου συνέχιζε να βουίζει από τα γαλλικά κρασιά. Ψάρεψα το κινητό μου από τη δεξιά τσέπη του παλτού μου. Κλειστό. Αυτό με μάρανε. Το ενεργο­ ποίησα τη στιγμή που η δεξιά μου χούφτα έψαχνε τα ψιλά στην κωλότσεπη του παντελονιού. Το τυροπιτάδικο του Στέλιου στην Μπολοβίνενας είχε την