Τυφλά ψάρια (Σκοτεινά νερά)

Τ Υ Φ Λ Α Ψ Α Ρ Ι Α 23 θηλυκό με κόκκινο κραγιόν σε αυστηρή δασκάλα με κότσο και ταγέρ. Ντύθηκα με κοφτές κινήσεις, φροντίζοντας να σιγουρευτεί για την ενόχλησή μου. «Τα κάναμε σκατά χθες, το ξέρεις;» «Εγώ δεν είδα να λερώνουμε». «Μιλάω σοβαρά. Ξέρεις πως αυτό που έγινε…» «Ήταν όμορφα…» τη διέκοψα. Ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στην καρδιά. Ήταν η εμπειρία του μπάτσου που με προειδοποιού­ σε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει στην επόμενη πρόταση. «Ήταν» είπε σαν να μου έκανε χάρη που το παραδεχόταν, «αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να ξαναγίνει». Γαμώ την μπατσο-εμπειρία μου. « Σπίτι σου εννοείς;» ρώτησα, προσπαθώντας να κερδίσω χρόνο και ένα χαμόγελό της. Μηδέν και στα δύο. «Γενικά, εννοώ». Κοίταξε πίσω της σαν να φοβόταν μην την ακούσει κανείς και συνέχισε ψιθυριστά. «Τα πήγαμε πολύ κα­ λά με τον ψυχολόγο. Της δώσαμε να καταλάβει πως θα μείνου­ με δυο καλοί φίλοι. Δεν πρέπει να μπερδευτεί ξανά το παιδί». Δειλή. Με σούταρε για άλλη μια φορά και τα έριχνε στο παιδί. Δεν θα την παρακαλούσα κιόλας. Είχα χάσει την αξιο­ πρέπειά μου, αλλά μου είχε μείνει τουλάχιστον ο εγωισμός. «Τα παπούτσια μου πού είναι;» ρώτησα με ένα χαμόγελο ανωτερότητας, για να μη φανεί ο θυμός μου. «Δίπλα στη βιβλιοθήκη» απάντησε, κι εγώ άρχισα να περ­ πατώ προς τη γωνία του σαλονιού. «Ισχύει ακόμα για την άλλη Κυριακή;» ρώτησε πριν φτάσω το ξύλινο έπιπλο. Τα πρώτα δύο ράφια της βιβλιοθήκης γέμιζαν με βιβλία σχετικά με τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά ρεύματα στην ιστο­ ρία της ζωγραφικής ανά χρονολογική σειρά, όπως μου είχε εξηγήσει. Μανιερισμός, κλασικισμός, μπαρόκ, ροκοκό, ρομα- ντισμός, ρεαλισμός.