Τσάι στη Σαχάρα

P A U L B O W L E S 20 τελευταίας γενιάς της Παραμάουντ. Συνήθως ελάχιστες εκφράσεις έπαιρνε το λείο πρόσωπό του, αλλά τα χαρακτη­ ριστικά του ήταν έτσι τοποθετημένα, ώστε να αποπνέουν μια ουδέτερη αίσθηση γενικής ικανοποίησης όταν ήταν ήρεμα. Κοιτούσαν έξω, στον δρόμο, τη σκονισμένη αντηλιά του απογεύματος. «Ο πόλεμος έχει αφήσει σίγουρα το σημάδι του εδώ». Μικρόσωμη, με ξανθά μαλλιά και καστανή επιδερμίδα, είχε μονάχα την ένταση του βλέμματός της για να τη σώζει απ’ την ταμπέλα της ωραίας. Όταν κοιτούσες τα μάτια της, το υπόλοιπο πρόσωπό της θόλωνε, και αν προσπαθούσες να το ανακαλέσεις αργότερα, απέμενε μονάχα η διεισδυ­ τική, διερευνητική ματιά της. «Ε, είναι φυσικό. Για έναν χρόνο ή και παραπάνω, στρα­ τεύματα περνούσαν από εδώ». «Θα έπρεπε ωστόσο να είχαν αφήσει ήσυχο κάποιο μέ­ ρος στον κόσμο» είπε η κοπέλα. Αυτό το είπε για να ευχα­ ριστήσει τον σύζυγό της, γιατί είχε μετανιώσει που ενο­ χλήθηκε με τους χάρτες του πριν από ένα λεπτό. Αναγνω­ ρίζοντας τη χειρονομία, αλλά δίχως να αντιλαμβάνεται την αιτία της, εκείνος δεν έδωσε σημασία. Ο άλλος άντρας γέλασε συγκαταβατικά και μπήκε στη συζήτηση. «Ειδικά για τη δική σου ευχαρίστηση, να υποθέσω;» είπε ο άντρας της. «Για τη δική μας. Ξέρεις ότι το απεχθάνεσαι όλο αυτό όσο κι εγώ».