Τρόμος στο Χάλοουιν - Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια

19 Η ΣΥΜΦΩΝΊΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟΥ να μάτια του. «Κι έπειτα δε φοβηθήκατε πια και τόσο πολύ…» «Να φοβηθούμε; Εμείς;» πετάχτηκε η Έμιλι παρι- στάνοντας την άνετη. «Όοοχι» τη σιγοντάρισε ο Τζέιμι. «Περισσότερο φο- βηθήκαμε μην πέσουμε στο χαντάκι. Πώς σας ήρθε να πεταχτείτε μες στη μέση του δρόμου μ’ αυτά τα σεντόνια στο κεφάλι;» «Ελάτε τώρα, ας το ξεχάσουμε» πρότεινε ο Ρίλεϊ. «Θέ- λετε να κάνουμε μια βόλτα στο νεκροταφείο; Μ’ αυτή την ομίχλη μοιάζει με σκηνικό ταινίας τρόμου!» Ο Σκοτ συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι και βάλθη- κε να περπατά σαν ζόμπι. «Ίσως μια άλλη φορά. Έχουμε αργήσει. Η μητέρα μου και οι υπόλοιποι μας περιμένουν στης Ρόξι» είπε προσπαθώντας να ξεγλιστρήσει η Έμιλι. «Ναι, πρέπει να πηγαίνουμε» συμφώνησε ο Τζέι- μι. «Σίγουρα δε φοβάστε;» τους ρώτησε ο Σκοτ, με τα χέρια τεντωμένα μπροστά σαν βρικόλακας. «Ελάτε τώ- ρα, Φακιδομύτη, Βολίδα, μην είστε φοβητσιάρηδες… Θα ’χει πλάκα!» ΟΤζέιμι τον αγριοκοίταξε. «Εγώ φοβητσιάρης; Αυτό θα το δούμε! Το νεκροταφείο του Μπλόσομ Κρικ δεν τρομάζει κανέναν μας». ΗΈμιλι κοίταξε πίσω από τα κάγκελα. Τώρα που το έβλεπε καλύτερα, ήταν πράγματι ένα ήρεμο, φροντισμέ- νο μέρος, γεμάτο λουλούδια.