Τρόμος στο Χάλοουιν - Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια

18 ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΧΑΛΟΟΥΙΝ χωριό για να πιουν τη ζεστή τους σοκολάτα και να σκά- σουν στα γέλια με την «περιπέτειά» τους. Ουουουουουου! Ξαφνικά δύο λευκές φιγούρες πήδηξαν από τα κά- γκελα του νεκροταφείου σταματώντας μπροστά τους και άρχισαν να κοπανιούνται σαν δαιμονισμένες. Ο Τζέιμι κοκάλωσε και η Έμιλι παραλίγο να πέσει στο χαντάκι προσπαθώντας να τον αποφύγει. «Ουουου, χα χα χα, τι γέλιο ήταν αυτό!» είπε μια γνώ- ριμη φωνή που ακούστηκε μέσα από ένα σεντόνι –γιατί σεντόνι ήταν τελικά αυτό που φορούσε–, με δύο τρύπες στο ύψος των ματιών. «Πού να βλέπατε τις φάτσες σας!» πρόσθεσε μια άλ- λη φωνή, κάτω από ένα ολόιδιο λευκό σεντόνι. «Σκοτ; Ρίλεϊ;» είπε έκπληκτη η Έμιλι, πασχίζοντας να δείχνει θυμωμένη παρά ανακουφισμένη. «Εσείς οι δύο είστε τελείως στην κοσμάρα σας!» είπε ξεφυσώντας ο Τζέιμι στους παιδικούς του φίλους. «Έλα τώρα, βρε Βολίδα, μην τα παίρνεις έτσι…» είπε χασκογελώντας ο Ρίλεϊ, βγαίνοντας από το σεντόνι. «Δε θέλαμε να κάνουμε πλάκα σ’ εσάς» είπε ο Σκοτ αποκαλύπτοντας το πρόσωπό του. «Θέλω να πω, δεν ξέραμε ότι θα περνούσατε εσείς… Παγώσαμε να περι- μένουμε δύο ώρες να περάσει κάποιος! Εγώ ευχόμουν να ήταν η Πατρίσια Πρέντις, αυτή η καβαλημένη της τρίτης γυμνασίου που μένει στο τέρμα του δρόμου». «Εγώ ήθελα να περάσει ο καθηγητής Μπλουμ» είπε χαχανίζοντας ο Ρίλεϊ κοιτάζοντάς τους με τα καταγάλα-