Τρόμος στο Χάλοουιν - Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια

17 Η ΣΥΜΦΩΝΊΑ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟΥ φε σπίτι πριν από το φαγητό, έκανε γκριμάτσες. «Έχεις δει στις ταινίες τρόμου κανένα θύμα να κάνει γκριμά- τσες πριν το πιάσει το τέρας;» την είχε ρωτήσει ο Τζέιμι σοβαρός σοβαρός. «Αν κάνω γκριμάτσες, η κατάσταση σταματάει να μοιάζει με ταινία τρόμου κι έτσι μπορώ να γυρίσω σπίτι μου ήσυχος!» Εκείνο το βράδυ όμως, το παγωμένο ρίγος στην πλά- τη της δεν έλεγε να φύγει. ΗΈμιλι ένιωθε πως κάποιος την παρακολουθούσε. Σχεδόν ασυναίσθητα βάλθηκε να σιγοτραγουδάει έναν σκοπό. «Τι κάνεις, τραγουδάς;» τη ρώτησε ο Τζέιμι κοιτάζο- ντάς την απορημένος. «Ε…» «Δεν το ’χεις ξανακάνει ποτέ…Εγώ πάντως νιώθω πως κάποιος μας κοιτάζει». Ουουουουουου! Η Έμιλι και ο Τζέιμι φρενάρισαν απότομα. «Τ’ άκουσες κι εσύ;» «Έχει… λύκους στο Μπλόσομ Κρικ;» Ο Τζέιμι κούνησε το κεφάλι κατάχλωμος. «Το πολύ πολύ κανέναν ασβό. Και μια φορά η κυρίαΜοτ είδε μια αλεπού». «Τι κάνουμε τώρα;» «Φεύγουμε!» αναφώνησε ο Τζέιμι και κάνοντας ορ- θοπεταλιά έφυγε βολίδα. Η Έμιλι ακολούθησε το παράδειγμά του. Μερικά μέτρα ακόμα και θα άφηναν πίσω τους την είσοδο του νεκροταφείου. Μια στροφή ακόμα και θα έφταναν στο