Τρόμος στο Χάλοουιν - Εγώ, η μαμά και τα μυστήρια

16 ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΧΑΛΟΟΥΙΝ «Τι κάνεις; Κόβεις ταχύτητα;» ρώτησε η Έμιλι βλέ- ποντας τον Τζέιμι να κάνει αργά πετάλι, πράγμα που δεν το συνήθιζε. «Έλα… πάμε, μας περιμένουν όλοι στο παντοπωλείο της Ρόξι. Είναι ώρα για το απογευματινό τσάι!» «Ναι, αλλά μ’ αυτά τα φύλλα γλιστράω και…» ψέλλι- σε ο Τζέιμι. Η Έμιλι κοίταξε τον δρόμο, που έστριβε γλυκά ανά- μεσα σε δύο δεντροστοιχίες. Λίγο πιο πέρα, περιφραγ- μένο από κάτι επιβλητικά αλλά και κάπως στραβά σι- δερένια κάγκελα, βρισκόταν το μικρό νεκροταφείο του Μπλόσομ Κρικ. Η Έμιλι συγκράτησε ένα ρίγος που ένιωσε να διαπερνάει τη ραχοκοκαλιά της. Δεν ήταν τύπος που επηρεαζόταν από τέτοιες κουταμάρες. Πα- ραήταν λογική για να πιστεύει στα φαντάσματα, αλλά όφειλε να παραδεχτεί πως μ’ αυτή την ομίχλη, τα ξερά φύλλα, τη σιωπή της υπαίθρου και τη νύχτα του Χά- λοουιν που πλησίαζε, το μέρος αυτό κάτι της προκα- λούσε. Πήγε κοντά στον Τζέιμι και με την άκρη του ματιού της παρατήρησε μια αστεία έκφραση στο πρό- σωπο του φίλου της. «Μου κάνεις αστείες γκριμάτσες;» τον ρώτησε με ένα πνιχτό γελάκι. «Εγώ; Όχι…» έσπευσε να αρνηθεί ο Τζέιμι. Κάποτε της είχε εκμυστηρευτεί πως, όταν βρισκόταν σε μια κατάσταση που του θύμιζε ταινία τρόμου, για παράδειγμα αν άκουγε κάποιον ύποπτο θόρυβο μες στη νύχτα ή όταν τα σκοτεινά βράδια του χειμώνα επέστρε-