Τρία στην πέμπτη

Τ Ρ Ι Α Σ Τ Η Ν Π Ε Μ Π Τ Η 21 ριου. Τότε ήταν που πήρε την απόφαση. Και το γιορτάζει μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Είχε καιρό να το ανοίξει, αν και λίγο πολύ ξέρει απέξω κι ανακατωτά το περιεχόμενό του. Οι πρώτες λέξεις που διαβάζει τώρα ανταποκρίνονται σε όλες τις προσδοκίες του. Σκέφτεται συνδέσεις κι ανταποκρίσεις, κόστη, απεριόριστη και παντελή έλλειψη αναστολών. Συνεχίζει την ανάγνωση: «…το να χώνεις το χέρι σου στα σπλάχνα, ανάμεσα σε στρώματα δέρματος, μυών και συνδετικού ιστού, τα οποία έχουν κοπεί με ακρίβεια, σου αφήνει μια μοναδική αίσθηση πνευματικής εξύψωσης. Είναι σαν να αγγίζεις το υποσυνείδη­ το, να ψαχουλεύεις ανάμεσα σε όλο αυτό που θέλει να κρύψει η ανθρωπότητα. Και το να κρατήσεις μετά το ίδιο το τέλειο όργανο στο χέρι είναι ανυπέρβλητο. Έχει τουλάχιστον εβδομή­ ντα χρόνια αδιάλειπτης ζωής ακόμα…» Μπορεί σχεδόν ν’ ακούσει εκείνη την ψαλμωδική φωνή, να διακρίνει και τον παραμικρό ιδιαίτερο τόνο της. Μετά τον κου­ ράζει, καταφέρνει με μεγάλο κόπο να το σιγήσει. Ο νεαρός άντρας παρατηρεί το χέρι του. Το περιμένει. Είναι απροσδόκητα ήρεμο. Λες και η ίδια η πράξη το ηρέμησε. Λες και η βία του μαχαιρώματος μπλόκαρε τις δαιδαλώδεις δια­ δρομές των νευρικών κυττάρων. Αλλά μετά αρχίζει. Τρέμει. Εκείνος αναγνωρίζει τώρα τη ζωή του. Στρέφει το βλέμμα, κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Η ακτο­ γραμμή αναπαύεται στο χειμωνιάτικο φως. Ένας καθαρός για­ λός, ξέρες που προβάλλουν πάνω από το νερό, μια παρυφή δάσους στην άλλη πλευρά του κόλπου. Εκεί ήταν που συνέβη. Στη Φάμπρικα. Το αίμα στο αριστερό χέρι του δεν έχει ακόμη στεγνώσει εντελώς. Όταν ξεκινούν τα τρεμουλιάσματα, τινάζονται μακριά