Τρία στην πέμπτη

A R N E D A H L 20 στάλαγμά του από τη λεπίδα στο τραπεζομάντιλο και την απορρόφησή του από τις ίνες του πανιού. Το κόντρα στη φύση αίμα. Το αηδιαστικό. Κάθεται ακίνητος και βλέπει το είδωλό του στον καθρέφτη να διαλύεται με τον ίδιο ρυθμό που κερδίζει σε ένταση το φως το αυγινό. Είναι σαν να εξαφανίζεται, σαν να ενώνεται, να γί­ νεται ένα με τη φύση, ένα κομμάτι κι αυτός της παράκτιας ζώνης, όχι πια ένας άνθρωπος, όχι πια ένα άτομο, αλλά μάλλον το ίδιο το πεπρωμένο. Κι ακριβώς πριν να εξανεμιστεί, εντυ­ πωσιάζεται από την ίδια του την αποκάλυψη, από το δικό του όραμα. Νέος, δροσάτος, όλο ζωντάνια – ένας άντρας που θα μπορούσε να ζήσει για πάντα. Πόσο μπορεί να απατούν τα φαινόμενα. Μετά σκύβει μπροστά πάνω από το παλιό σημειωματάριο. Με ματοβαμμένα χέρια το ανοίγει σε μια σελίδα, μια τυχαία σελίδα και διαβάζει τα γραμμένα με σχολαστικό γραφικό χα­ ρακτήρα: «…πρέπει να γίνει χωρίς νάρκωση. Η τομή είναι ωραία, απαλή, καθαρή. Οι δερμάτινοι ιμάντες αντέχουν, παρά τη δύ­ ναμη που ασκούν πάνω τους άνω και κάτω άκρα. Οι ωτασπί­ δες είναι οι καλύτερες που υπάρχουν στην αγορά· όταν αφήνω κάτω το νυστέρι, δεν τις έχει διαπεράσει ούτε το ένα δέκατο του ουρλιαχτού…» Ο νεαρός άντρας σηκώνει το βλέμμα του από το σημειωμα­ τάριο. Η αυγή παίρνει να γλυκοφέγγει λίγο περισσότερο έξω από το παράθυρο. Ακούει τον ήχο του κινούμενου πάγου, πλά­ κες πάγου που τραγανίζουν η μία την άλλη. Ένας απόκοσμος ήχος, ένας ήχος από άλλον κόσμο. Αλλά εκεί βρίσκεται κι αυτός. Στο σπάσιμο, στο ξεκόλλημα των πάγων. Γιορτάζει έναν χρόνο από την ανεύρεση του σημειωματά