Τρία επί ψυχής

16 ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ αφήνουν κι εμένα ασυγκίνητη. Φτάνω στο σημείο να αμφι­ σβητώ τον εαυτό μου · νιώθω σαν απατεώνισσα· σκέφτομαι ότι αν είχαν την παραμικρή αξία αυτά που λέω –ότι η έκφραση είναι «thank God» και όχι «thanks God» για παράδειγμα–, η τάξη θα τα εκτιμούσε. Για να μην τα εκτιμά, μάλλον δεν είναι και ιδιαίτερα σημαντικά. Βγάζει νόημα αυτό που γράφω; Νο­ μίζω πως ναι. Μήπως είναι αλαζονική η απαίτηση να έχει αξία η δουλειά μου; Ενδεχομένως. Εύλογα πάντως αναρωτιέμαι μήπως αυτή η μετριότητα είναι το «ταβάνι» μου. Ίσως φτάνουν μέχρι εκεί οι δυνατότητές μου και, αν θέλω κάτι καλύτερο, θα πρέπει να δουλέψω γι’ αυτό –δηλαδή να διαβάσω, να σπου­ δάσω κι άλλο, να ταξιδέψω και να εξασκηθώ στη γλώσσα–, αλλά δεν ξέρω αν θέλω να κάνω όλη αυτή τη δουλειά· πράγμα που με οδηγεί και σε μία ακόμη υπόθεση: ίσως είμαι τεμπέλα. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι η χρησιμότητα του να βρί­ σκομαι εδώ που βρίσκομαι έχει εξαντληθεί προ πολλού». Η Άνι διάβασε την παράγραφο τρεις φορές και την έκρινε επαρκή. Υποψιάστηκε ότι θα έδινε αξιολύπητη εντύπωση στην κυρία Μέλπω, ότι ενδεχομένως έκανε κακό στην εικόνα της, αλλά κατέπνιξε την υποψία της με ένα καθησυχαστικό «εντά­ ξει, ίσως κάνω αλλαγές στο τέλος». Πολύ αμφέβαλλε γι’ αυτό. Πάντως συνέχισε να γράφει.