Τρελαντώνης

Π Η Ν Ε ΛΟ Π Η Δ Ε ΛΤΑ [14] Αυτό ήταν το πιο ωραίο τους παιχνίδι. Και παράμε- ρα, λυπημένη, κοίταζε η Πουλουδιά τις πέτρες, που τις πετούσαν τ’ αδέλφια της και που πηδούσαν στους βρά- χους και ξαναπηδούσαν ως κάτω κι έπεφταν πλουφ στο νερό. Το «πλουφ» δεν το άκουαν, γιατί ήταν πολύ ψηλά, και το νερό πολύ χαμηλά. Μα τους είχε πει ο Αντώνης πως κάνει πάντα «πλουφ» η πέτρα στο νερό, και αν το ’λεγε ο Αντώνης, πρέπει να ήταν αλήθεια. Γιατί ποτέ δεν είπε ψέμα ο Αντώνης. Και το ’λεγε πάντα ο θείος: «Ο Αντώνης είναι σκάντα- λος, μα ψέματα δε λέγει!». Και το ’λεγε και η θεία, που του τις έβρεχε συχνά. Και το ’λεγε η κερα-Ρήνη η μαγείρισσα, που, σαν είχε πονοκέφαλο, έδενε ένα μαντίλι γύρω στο μέτωπό της με φέτες πατάτες ή λεμόνια στα μηνίγγια της, κι έβριζε μες στα δόντια της κι έλεγε: «Ντελή-Αντώνης, Τρελαντώνης, που κακό να μην τον πιάσει... γιατί ψέματα δεν ξέρει!» Το ’λεγε και η Αφροδίτη η τραπεζιέρα, που ήταν κα- λή, όσο ήταν άσχημη, που γύρευε να κρύψει από τη θεία τις ζημιές του, μα που τις ομολογούσε ύστερα εκείνος. Όλα τα ομολογούσε, σαν τον ρωτούσαν. Και τον έτρε- μαν τα κορίτσια, μην ομολογήσει και τις δικές τους ατα- ξίες και τα δικά τους μυστικά. Έτσι, εκείνη την ημέρα που βρήκε τον θησαυρό της, πέρασε η Πουλουδιά μεγάλη στενοχώρια.