Το χρυσό βραχιόλι

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ 13 αναδεικνύονται ακούγεται ένα μουρμούρισμα που χάνεται σιγά σιγά. Είναι οι φωνές των παλιών που πίστευαν ότι τα γράμματα σε κάνουν άνθρωπο. Μια πίστη που ρίζωσε για έναν αιώνα και βάλε στη χώρα και εξηγεί αρκετές από τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις εκπαιδευτικές της παθογένειες. Το πτυχίο έκανε τα αγροτόπαιδα δικηγόρους και τα ερ- γατόπαιδα γιατρούς, γεγονός που δημιούργησε μεταπολε- μικά ελπίδες ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και ότι οι σπουδές είναι εισιτήριο. Στο βιβλίο ακούγονται και οι φωνές μιας τρίτης γενιάς, της γενιάς των παιδιών μας. Κάποιοι από αυτούς ανήκουν σε νεότερα προσφυγικά σόγια, που έφτασαν κακήν κακώς στη χώρα. Παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και μιλούν καλύτε- ρα ελληνικά από αλβανικά ή ρωσικά, που είναι η μητρική τους γλώσσα. Παιδιάπουπρέπει νααποδείξουν ότι μπορούν. Έχουν κίνητρο, το ισχυρότερο καύσιμο. Παιδιά που ξέρω καλά, γιατί πολλά από αυτά υπήρξαν φοιτητές μου. Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι πρώτοι στην οικογένειά τους που σπούδασαν. Όλοι τους φόρεσαν το χρυσό βραχιόλι . Το πτυχίο είναι χρυσό βραχιόλι στο χέρι του παιδιού, έτσι δεν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες; Τους ευχαριστώ από καρδιάς, γιατί μου έμαθαν αυτό που όλοι ξέρουμε αλλά συχνά ξεχνάμε: δεν μπορείς να συναγωνιστείς τη ζωή. Εκείνη γράφει τις καλύτερες ιστορίες.