Το χρυσό βραχιόλι

12 ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ Πίστευε πως αυτός ξέρει καλύτερα και πως δικαίωμά του ήταν να αποφασίζει για όλα. Τα παιδιά του χωριού ήθελαν να έρθουν στην πόλη. Τα παιδιά της πόλης ήθελαν να ζήσουν τη φοιτητική ζωή. Οι γονείς ήθελαν το χαρτί. Όλη η Ελλάδα πίστευε στο «χρυσό βραχιόλι». Ένα πτυχίο έδινε δουλειά. Ήταν η εποχή της ευμάρειας. Οι γονείς μας ήλπιζαν ότι τα πάντα είχαν δρο- μολογηθεί. Εμείς θα ζούσαμε καλά και τα παιδιά μας ακόμα καλύτερα. Η Ιστορία έμοιαζε ευθεία γραμμή που τραβούσε μόνο μπροστά. Αυτή είναι η ιστορία της γενιάς μου, αλλά και της γενιάς των γονιών μου. Είναι η ιστορία των φίλων, των συμμαθη- τών, της γειτονιάς. Εδώ και τριάντα χρόνια, από τότε που πρωτοάρχισα να γράφω, μάζευα ιστορίες και περίμενα. Τα τελευταία επτά χρόνια εργάστηκα πιο συστηματικά, με ηχογραφήσεις και ταξίδια ανά την Ελλάδα. Συνάντησα πολ- λούς που ήθελαν να αφηγηθούν την ιστορία τους. Οι περισ- σότεροι εντελώς άγνωστοι. Μακεδονία, Πελοπόννησος, Κρήτη, Αττική. Κέρκυρα και Κύπρος. Πρέβεζα και Τρίκαλα. Από τα χωριά του Έβρου ως τον κάμπο της Λάρισας και από τη Φλώρινα ως το Καρπενήσι. Το βιβλίο αυτό είναι ένα μωσαϊκό φωνών. Σαν τα παλιά μωσαϊκά στα σπίτια όπου μεγαλώσαμε. Από το ατελείωτο υλικό, τις συνεντεύξεις, τις ηχογραφήσεις και τις σημειώσεις φτιάχτηκε ένα υφαντό αφηγήσεων. Μπορεί να είναι η ιδέα μου, όμως κάτω από τις παραλλαγές και τα μοτίβα που