Το χρυσό βραχιόλι

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ 23 Και άρχισα μια ζωή έρωτα για την άσπρη ποδιά. Έργα, βιβλία, ιστορίες… ό,τι είχε σχέση με γιατρούς με ενδιέφερε. Έλα που ο μπαμπάς δεν με άφηνε. Τραβούσα τον μπαμπά μου από το μανίκι να πάμε σ’ ένα έργο. Πάμε, βρε μπαμπά, σε παρακαλώ… Γιατί ήταν έργο με γιατρούς. Κι ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να πάει σινεμά. Και δεν με πήγε, μ’ άφησε ψυχικό κλονισμό. Ναι, ναι, ναι. Για να γίνω γιατρός, έπρεπε να τελειώσω Πρακτικό. Όμως δεν υπήρχε Πρακτικό στο Γυμνάσιο Θηλέων, έπρε- πε να πάω στο Αρρένων. Έλα που ο μπαμπάς δεν με άφη- νε να πάω, κορίτσι εγώ, μέσα στα αγόρια. Το θεωρούσε ανεπίτρεπτο. Έτσι ήρθα στη Θεσσαλονίκη, να κάνωφροντιστήριο δύο μήνες και να δώσω τον Σεπτέμβριο εισαγωγικές. Μέσα σ’ αυτό το δίμηνο έπρεπε να μάθω Φυσική. Χημεία εντάξει, ήταν πιο εύκολη. Φυσική ήταν πολύ δύσκολο. Χρόνια μετά, που έδωσε ο γιος μου εξετάσεις για Ιατρική, με κοίταζε μες στα μάτια και μου έλεγε, πρέπει να πάρω είκοσι Φυσική για να περάσω, το καταλαβαίνεις; Εγώ το καταλάβαινα περισ- σότερο από τον καθένα τι θα πει είκοσι στη Φυσική. Έκανα φροντιστήριο στην περιοχή του Ευκλείδη. Είχαμε έναν χημικό πάρα πολύ καλό. Και μία μέρα, όπως ήμασταν όλα τα παιδιά μέσα στην τάξη, λέει, να σας πω ποιοι θα περάσετε; Εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ, εσύ κι εσύ (δείχνει). Με φωνάζει εμένα μετά ιδιαιτέρως και μου λέει, εσύ, για να