Το ξιδοκόριτσο

T O Ξ Ι Δ Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ο | 1 1 απ’ τον κήπο των Μπατίστα, αλλά μεγαλύτερη, μεγαλοπρεπέ­ στερη είσοδο. Μια οχτάδα πλακέτες πλάι στην εξώπορτα είχαν χαραγμένα πάνω τους τα ονόματα διάφορων απίθανων οργανι­ σμών και περιθωριακών περιοδικών.Δεν υπήρχε πλακέτα με το όνομα Λούις Μπατίστα ωστόσο. Ο πατέρας της είχε περάσει με τα χρόνια από ένα σωρό διαφορετικά κτίρια, καταλήγοντας εντέλει σ’ αυτή την ορφανή τοποθεσία κοντά στο πανεπιστήμιο αλλά χιλιόμετρα μακριά απ’ το ιατρικό κέντρο, για το οποίο πι­ θανότατα είχε αποφασίσει ότι δεν άξιζε τον κόπο. Στην είσοδο μια συστοιχία γραμματοθυρίδων κάλυπτε τον έναν τοίχο κι από κάτω ασταθείς στοίβες διαφημιστικών και φυλλαδίων ντελίβερι απλώνονταν σ’ έναν ετοιμόρροπο πάγκο. Η Κέιτ προσπέρασε διάφορα γραφεία, μα το μόνο με ανοιχτή την πόρτα ήταν αυτό της οργάνωσης «Χριστιανοί Οπαδοί του Βούδα». Στο εσωτερικό του είδε κλεφτά τρεις γυναίκες μαζεμέ­ νες γύρω από ένα γραφείο όπου ήταν καθισμένη μια άλλη γυ­ ναίκα, που σκούπιζε τα μάτια της μ’ ένα χαρτομάντιλο. (Πάντα κάτι συμβαίνει.) Η Κέιτ άνοιξε μιαν άλλη πόρτα στο τέρμα του διαδρόμου και κατέβηκε μια σκάλα με απότομα ξύλινα σκαλιά. Στη βάση τους κοντοστάθηκε για να πληκτρολογήσει τον κωδι­ κό: 1957,η χρονιά που ο Βιτέμπσκι καθόρισε πρώτη φορά τα κρι­ τήρια για τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ο χώρος στον οποίο μπήκε ήταν μικροσκοπικός και τα μόνα του έπιπλα ήταν ένα τραπέζι για χαρτοπαίγνια και δύο μεταλλι­ κές πτυσσόμενες καρέκλες. Μια καφετιά χαρτοσακούλα ήταν ακουμπισμένη στο τραπέζι· κάποιο άλλο μεσημεριανό, εκ πρώ