Το ξιδοκόριτσο

1 0 | A N N E T Y L E R Κουνώντας πέρα δώθε τη σακούλα με το μεσημεριανό απ’ τη δεμένη άκρη, προσπέρασε τα σπίτια των Μιντζ και των Γκόρ­ ντον —αρχοντικές τούβλινες μονοκατοικίες αποικιακού ρυθ­ μού σαν αυτή των Μπατίστα,αν και πιο καλοσυντηρημένες— κι έστριψε στη γωνία. Η κυρία Γκόρντον ήταν σκυμμένη μπρος στις αζαλέες της κι άπλωνε λίπασμα γύρω απ’ τις ρίζες τους. «Καλημερούδια,Κέιτ!» είπε με την τραγουδιστή φωνή της. «Γεια χαρά». «Καταπώς φαίνεται,η άνοιξη μπορεί να τ’ αποφάσισε να μας έρθει!» «Όντως». Η Κέιτ συνέχισε να περπατά χωρίς να επιβραδύνει,με το κα­ στόρινο μπουφάν της να πετάει πίσω της. Δύο νεαρές κοπέλες —το πιθανότερο φοιτήτριες στο Χόπκινς— προχωρούσαν μπρο­ στά της με ταχύτητα σαλίγκαρου. « Ήταν φανερό ότι ήθελε να μου το προτείνει» έλεγε η μία «επειδή όλο καθάριζε τον λαιμό του μ’ αυτή την αντρική αμηχα­ νία — ξέρεις τι λέω.Αλλά πού μετά,μούγγα». «Είναι υπέροχοι όταν τους πιάνουν αυτές οι ντροπές» είπε η άλλη. Η Κέιτ τις προσπέρασε και συνέχισε να προχωρά. Στον επόμενο δρόμο έστριψε αριστερά, με κατεύθυνση μια γειτονιά πιο ανάμεικτης αρχιτεκτονικής, με πολυκατοικίες και μικρά καφέ και μεζονέτες χωρισμένες σε γραφεία,κι έπειτα από μερικά τετράγωνα έφτασε σ’ άλλη μία τούβλινη μονοκατοικία αποικιακού ρυθμού. Η συγκεκριμένη είχε μικρότερο περίβολο