Το ξιδοκόριτσο

8 | A N N E T Y L E R σιμοποιούσε πάντα διαφανείς πλαστικές σακουλίτσες σαν αυ­ τές των λαχανικών του σουπερμάρκετ, και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ήταν ορατό: ένα τάπερ για σάντουιτς κι ένα μή­ λο.«Αχά» είπε. «Μπορείς να μου το φέρεις;» « Τώρα να σ’ το φέρω;» «Ναι». «Έλεος,ρε πατέρα.Δεν είμαι το Πόνι Εξπρές» είπε η Κέιτ. «Έχεις τίποτα άλλο να κάνεις;» τη ρώτησε εκείνος. «Κυριακή είναι σήμερα! Ξεχορταριάζω τους ελλέβορους». «Έλα,βρε Κέιτ,πώς κάνεις έτσι; Μπες εκεί στ’ αμάξι και φέρ’ το μου.Άντε να σε χαρώ». «Ουφφφ» είπε εκείνη και βροντώντας το ακουστικό πήρε τη σακούλα με το μεσημεριανό απ’ τον πάγκο. Υπήρχαν κάμποσα παράξενα στοιχεία στη συνομιλία που εί­ χε μόλις διαμειφθεί. Το πρώτο, ότι είχε συμβεί εξαρχής· ο πατέ­ ρας της δεν εμπιστευόταν το τηλέφωνο. Στην πραγματικότητα το εργαστήριό του δεν διέθετε καν τηλέφωνο, οπότε πρέπει να είχε πάρει απ’ το κινητό του.Που ήταν κι αυτό ασυνήθιστο,διότι ο μόνος λόγος που είχε κινητό ήταν επειδή είχαν επιμείνει οι κόρες του. Είχε περάσει μια σύντομη φρενίτιδα κατεβάσματος εφαρμογών λίγο μετά την απόκτηση του κινητού —ως επί το πλείστον μηχανών υπολογισμού διαφόρων επιστημονικών δε­ δομένων— κι έπειτα είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για δαύτο και πλέον το απέφευγε εξ ολοκλήρου. Επιπλέον,ήταν παράξενο το γεγονός ότι ενώ ξεχνούσε το με