Το ξιδοκόριτσο

2 0 | A N N E T Y L E R αυτή τη χώρα κι ότι η έρευνά μου είναι κι αυτή τόσο μοναδική, ώστε δικαιολογεί το ότι τον χρειάζομαι ως βοηθό». «Μπράβο». «Οι Ο-1 είναι τριετείς». Η Κέιτ άπλωσε το χέρι κι άγγιξε τον πήχη του.« Είναι λογικό να έχεις αγωνία για την έρευνά σου» είπε, σε τόνο που ήλπιζε ότι ακουγόταν ενθαρρυντικός. «Αλλά είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά». «Το πιστεύεις στ’ αλήθεια;» τη ρώτησε εκείνος. Η Κέιτ έγνεψε καταφατικά και χτύπησε απαλά κι αδέξια το μπράτσο του,μια χειρονομία που εκείνος δεν πρέπει να την πε­ ρίμενε, διότι γούρλωσε τα μάτια σαστισμένος. «Είμαι βέβαιη» του είπε.«Μην ξεχάσεις να φέρεις το τάπερ στον γυρισμό». Έπειτα άνοιξε την εξώπορτα και βγήκε στη λιακάδα.Δύο απ’ τις χριστιανές βουδίστριες κάθονταν στα σκαλιά με τα κεφάλια τους ν’ αγγίζουν. Γελούσαν τόσο δυνατά με κάτι, που τους πήρε μια δυο στιγμές να αντιληφθούν την παρουσία της, μα έπειτα τραβήχτηκαν στο πλάι για να περάσει.