Το ξιδοκόριτσο

T O Ξ Ι Δ Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ο | 1 9 λεύει σχεδόν τρία χρόνια στο πλευρό μου, παρεμπιπτόντως, οπότε θεωρώ ότι θα ’πρεπε τουλάχιστον να ξέρεις το όνομά του». «Τρία χρόνια; Κι ο Ένις τι απέγινε;» «Χριστός κι Απόστολος! Ο Ένις; Ο Ένις ήταν ο προπερασμέ­ νος». «Α» είπε η Κέιτ. Δεν μπορούσε να καταλάβει τον εκνευρισμό του.Δεν ήταν να πεις ότι μιλούσε ποτέ για τους βοηθούς του—ή και για οτιδήπο­ τε άλλο. «Κάτι κάνω και μου φεύγουν» είπε ο πατέρας της. « Ίσως φταίει ότι στα μάτια ενός εξωτερικού παρατηρητή το όλο μου εγχείρημα δεν μοιάζει ιδιαίτερα υποσχόμενο». Αυτό ήταν κάτι που δεν το είχε παραδεχτεί ποτέ στο παρελ­ θόν,αν και καμιά φορά η Κέιτ είχε από μόνη της τις αμφιβολίες της.Ξαφνικά τον λυπήθηκε.Ξέσφιξε τις γροθιές κι άφησε τα χέ­ ρια της να κρέμονται. «Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να φέρω τον Πιόντερ στη χώρα» είπε. «Δεν ξέρω αν συνειδητοποιείς για τι προσπά­ θεια μιλάμε. Ήταν μόλις είκοσι πέντε ετών τότε, αλλά όποιος ασχολείται με αυτοάνοσα τον είχε ακουστά. Είναι μεγαλοφυΐα. Έκανε αίτηση για τριετή άδεια παραμονής,κι αυτό δεν είναι κάτι σύνηθες στις μέρες μας». «Χαίρομαι». «Και μάλιστα με βίζα Ο-1· που σημαίνει, άδεια παραμονής λόγω εξαιρετικών ικανοτήτων.Που πάει να πει ότι διαθέτει μο­ ναδικές δεξιότητες ή γνώσεις τις οποίες δεν έχει κανείς άλλος σ’