Το ξιδοκόριτσο

T O Ξ Ι Δ Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ο | 1 7 ΗΚέιτ τσούλησεαπότοματοσκαμπότηςπρος ταπίσωκαι σηκώ­ θηκε.«Μην ξεχάσεις το τάπερ στον γυρισμό» είπε στον πατέρα της. «Τι; Φεύγεις; Τόσο γρήγορα;» Αλλά η Κέιτ είπε απλώς «Γεια», απευθυνόμενη περισσότερο στον Πιοτρ,που την παρατηρούσε σαν να τη ζύγιαζε με το βλέμ­ μα, και προχωρώντας με φούρια ως την πόρτα, που την άνοιξε διάπλατα. «Κάθριν, αγάπη μου, μη φεύγεις έτσι βιαστικά!» Ο πατέρας της σηκώθηκε. «Ω, Θεέ μου, θάλασσα τα ’κανα. Είναι απλώς υπερβολικά πολυάσχολη, Πιόντερ. Αδύνατον να την πείσω να κάτσει λίγο, να χαλαρώσει. Σου ’χω πει ότι η Κέιτ ουσιαστικά κουμαντάρει όλο το νοικοκυριό; Βέβαια,είναι πολλή νοικοκυρά. Α, αυτό σ’ το είπα ήδη. Κι έχει και δουλειά πλήρους απασχόλη­ σης. Δασκάλα σε προνήπια — δεν σ’ το ’χα αναφέρει; Τα κατα­ φέρνει περίφημα με τα πιτσιρίκια». «Τι λες τώρα;» ρώτησε η Κέιτ με απαιτητικό τόνο, γυρνώντας προς το μέρος του. «Τι σ’ έπιασε; Αφού τα σιχαίνομαι τα νιάνια­ ρα και το ξέρεις». Ο Πιοτρ έβγαλε άλλο ένα σφύριγμα.Τώρα της χασκογελούσε. «Και γιατί σιχαίνεσαι;» τη ρώτησε. «Βασικά, δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνα, σε περίπτωση που δεν το ’χεις προσέξει». ΟΠιοτρ σφύριξε πάλι.Λίγο τα επιφωνήματα,λίγο η μπανάνα στο χέρι του, της θύμιζε χιμπατζή. Κάνοντας μεταβολή βγήκε απ’ το γραφείο φουρκισμένη, αφήνοντας την πόρτα να βροντή­ ξει κλείνοντας,κι ανέβηκε δυο δυο τα ξύλινα σκαλιά.