Το ξιδοκόριτσο

T O Ξ Ι Δ Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ο | 1 5 «Τα τρώνε μαζί με τσόφλια» είπε ο Πιοτρ. Κάποια σύμφωνα τον ζόριζαν,παρατήρησε η Κέιτ.Και τα φω­ νήεντά του δεν είχαν πολύ μεγάλη διάρκεια. Οι ξενικές προφο­ ρές την εκνεύριζαν. «Εξεπλάγης που χρησιμοποίησα το κινητό μου;» τη ρώτησε ο πατέρας της.Στεκόταν ακόμη όρθιος για κάποιον λόγο.Κι έβγα­ λε το κινητό από μια τσέπη της φόρμας του. «Δίκιο είχατε πά­ ντως· χρήσιμο είναι» είπε. «Θ’ αρχίσω να το χρησιμοποιώ πιο συχνά αποδώκαι στο εξής».Προς στιγμήν το κοίταξε συνοφρυω­ μένος, σαν να προσπαθούσε να θυμηθεί τι ήταν αυτό που κρα­ τούσε στο χέρι του. Έπειτα πάτησε ένα πλήκτρο και κράτησε το κινητό μπροστά απ’ το πρόσωπό του.Σμίγοντας τα φρύδια,έκα­ νε μερικά βήματα προς τα πίσω. Ένα μηχανικό κλικ ακούστηκε. «Βλέπεις; Μέχρι φωτογραφίες βγάζει» είπε. «Διάγραψέ την» πρόσταξε η Κέιτ. «Δεν ξέρω πώς» είπε εκείνος,και το κλικ ακούστηκε πάλι. «Γαμώτο, ρε μπαμπά, κάτσε φάε. Έχω αφήσει το ξεχορτάρια­ σμα στη μέση». «Καλά,καλά,εντάξει». Χώνοντας το κινητό σε μια τσέπη κάθισε. Ο Πιοτρ, στο μετα­ ξύ, είχε ανοίξει τη χαρτοσακούλα του. Από μέσα έβγαλε δύο αυ­ γά και μια μπανάνα και τα ακούμπησε μπροστά του,πάνω στην πατικωμένη σακούλα. «Ο Πιόντερ έχει μεγάλη εκτίμηση στις μπανάνες» της εκμυ­ στηρεύτηκε ο δόκτωρ Μπατίστα.«Εγώ του λέω και του ξαναλέω να τρώει μήλα, αλλά μήπως μ’ ακούει;» Ανοίγοντας τη δική του