Το ξέφωτο

ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ 39 βους – όλους. Θέμα χρόνου και τύχης είναι ποιος θα μας κατασπαράξει πρώτα. Όχι, η λύση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από συνεργασία και φιλία με τους Τούρκους. Αυτό θέλουν και οι Άγγλοι, που στο τέλος θα μας βοηθήσουν». Τούτη η άποψη ήταν η επικρατέστερη ανάμεσα στους πε- ρισσότερους παρόντες,μα και στην ευρύτερη κοινή γνώμη και στους πολιτικούς της Ελλάδας.Με νωπό ακόμα το πλήγμα της ίδρυσης ανεξάρτητης Βουλγαρικής Εκκλησίας, ο φόβος του πανσλαβισμού ήταν έντονος. Από τους Έλληνες πολιτικούς μόνο ο Κουμουνδούρος είχε διαφορετική άποψη,που την υπο- στήριζαν κυρίως οι νέοι,οι φοιτητές και οι διανοούμενοι.Ποιος να πει πού βρισκόταν το δίκιο; Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει. Όλοι όμως είχαν άποψη και την υποστήριζαν σθεναρά. Η Ιφιγένεια τους παρακολουθούσε σαστισμένη.Της άρε- σε ν’ ακούει όταν συζητούσαν οι μεγάλοι και προσπαθούσε πάντα να καταλαβαίνει και να μαθαίνει απ’ αυτούς.Μα στο τέλος έπιανε συνήθως τον εαυτό της να ονειροπολεί και να παρατηρεί ασήμαντες σαχλαμάρες και ελαφρότητες. Το μου- στάκι του πατέρα που χοροπηδάει έκπληκτα καθώς μιλάει, πιο πολύ το δεξί μισό παρά το αριστερό, σαν το χτυπημένο περιστέρι που του μάθαινε πέρσι να πετάει ξανά απ’ την αρχή με τη σπασμένη του φτερούγα. Τις ανεπαίσθητες στά- λες σάλιου που πετιούνται απ’ το στόμα του κυρ Θανάση, ραντίζοντας τους πιο κοντινούς του συνομιλητές και κάνο- ντάς τους να πισωπατούν έκπληκτοι, βιαστικά, διακριτικά. Την περίεργη γκριμάτσα του κυρ Στάθη του ράφτη όταν θέλει ν’ απευθύνει τον λόγο στον πατέρα, κάτι σαν να χα-