Το ξέφωτο

38 ΤΑΤΙΑΝΑ ΑΒΕΡΩΦ ντροπες νοθείες. Όπως στα αρχαία χρόνια που γράφανε τους προδότες πάνω σε πέτρινη στήλη. Στα μάτια του Θανάση αυτή ήταν η μέγιστη ντροπή και συμπονούσε τον Κολάκη που τον ρεζίλεψε ο αδερφός του. «...Χρειαζόμαστε πολιτικούς αποφασισμένους, σαν τον Βούλγαρη και τον Δεληγιώργη, που αυτοί άλλωστε είναι σύμφωνοι και με τις απόψεις του Γεωργίου» συνέχισε ακά- θεκτος ο Κολάκης, χωρίς καθόλου να έχει αντιληφθεί τις περίεργες για λογαριασμό του ευαισθησίες του Θανάση.Εκεί- νος ήταν πάντα περήφανος και σίγουρος για όλα όσα αφο- ρούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του. «Με το συμπάθειο, κυρ Κολάκη, αλλά εγώ νομίζω πως μόνο ο Κουμουνδούρος τα λέει σωστά και ξέρει το καλό μας» μπήκε δειλά ένας νεότερος άντρας στην κουβέντα. «Όχι δα!» εξανέστη ο Κολάκης. «Αυτός δεν έχει μπιτ μυα- λό και θα μας κάνει ζημιά με τις τρελές του ιδέες για βαλ- κανική συνεργασία. Γίνεται ποτέ να είν’ τα πρόβατα παρέα με τους λύκους;» «Έχουμε όμως κοινό εχθρό και όλοι θέλουμε τη λευτεριά μας. Πώς αλλιώς θα διώξουμε τους Τούρκους, αν δεν ενω- θούμε όλοι μαζί να τους πολεμήσουμε;» Δεν διαφωνούσε κανείς στον σκοπό – λευτεριά θέλαν όλοι. Μόνο στα μέσα διαφωνούσαν. «Αν παίξουμε το παιχνίδι της Ρωσίας και ενωθούμε με τους Σέρβους και τους άλλους υπόδουλους των Βαλκανίων» συνέχισε ο Κολάκης «στο τέλος θα τους βρούμε όλους εχθρούς μας: Τούρκους, Άγγλους, Γάλλους, ακόμα και Σλά-