Το ξέφωτο

ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ 33 οικογένεια, σ’ αυτή την εποχή. Σαν... σαν να κορόιδευε σχε- δόν. Κι αν την έπαιρναν είδηση, θα την έδιωχναν από κοντά τους· και θα είχαν δίκιο. Γιατί η αλήθεια ήταν πως δεν έμοια- ζε μ’ εκείνους, το ήξερε μέσα της πως ήταν διαφορετική. Η Ιφιγένεια αναστέναξε και κοίταξε άθελά της την Ευδο- κία. Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν έμοιαζε στην αδερφή της! Όμορφη, ευγενική, γλυκομίλητη, μια σωστή νεαρή αρχοντοπούλα. Και τόσο τακτική! Λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου να είσαι πάντα καθαρή και κα- λοντυμένη,με τα βιβλία ατσαλάκωτα, το εργόχειρο να αστρά- φτει, οι βελονιές αλφάδι, το πρόσωπο γαλήνιο και πάντα στα χείλη τα λόγια που πρέπει, την ώρα που πρέπει, τα σωστά. Ή ας ήταν έστω σαν τον Γιώργη, το μικρότερο από τα μεγά- λα της αδέρφια. Ήπιος απ’ τη φτιασιά του, δεν δημιουργού- σε ούτε κι αυτός προβλήματα, προτιμούσε να περνάει απα- ρατήρητος και συνήθως τα κατάφερνε αρκετά καλά.Μέτριο ανάστημα,μέτρια χαρακτηριστικά, σκούρα μάτια και μαλλιά – όχι και πολύ σκούρα όμως, ίσα ίσα όσο πρέπει για να μπορείς να τα πεις «κανονικά». Ακόμα και τη θέση του στην οικογένεια λες και την είχε διαλέξει για να τραβάει όσο γί- νεται λιγότερο την προσοχή: δευτερότοκος γιος, το τρίτο παιδί της οικογένειας, κρυμμένος στη μέση, ανάμεσα στην Ευδοκία και στην ίδια, το στερνοπαίδι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το στερνοπαίδι σκόνταψε στο τελευταίο σκαλοπάτι και παραλίγο να σωριαστεί έτσι όπως ήταν χαμένο στις σκέψεις και στις ονειροπολήσεις του. Το χέρι της μάνας τη συγκράτησε καθώς πάτησε η Ιφιγένεια