Το ξέφωτο

30 ΤΑΤΙΑΝΑ ΑΒΕΡΩΦ «Κάνε γρήγορα, κόρη μου, ο αφέντης περιμένει. Και θαρ- ρώ πως τέτοια μέρα δεν θα χαρεί να σε δει με τις φούστες απεριποίητη, αλλού η μπλούζα κι αλλού η ποδιά...» Ο αυστηρός τόνος της γυναίκας, μαζί με τη σκέψη της αποδοκιμασίας στο πρόσωπο του πατέρα έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα και σε ένα λεπτό η Ιφιγένεια ήταν έτοιμη και στολισμένη, το άσπρο φακιόλι δεμένο ταχτικά στα μαλλιά. Η μάνα και τα δυο αδέρφια της την περίμεναν όρθιοι στη σκάλα. Ο πατέρας δεν είχε φανεί ακόμα. Ωραία! Η φωνή του ακουγόταν απ’ το ιδιαίτερό του. Με κάποιον συνομιλούσε. Μάλλον θα ήταν ο Βράκας,ο επιστάτης,που πάντα τον άκου- γε με προσοχή ο πατέρας, ό,τι ώρα κι αν πέρναγε, όποια δουλειά κι αν έπρεπε να αφήσει στη μέση. Ο Βράκας ήταν σημαντικός, γιατί έφερνε νέα από τα ζώα,απ’ τα λιβάδια,απ’ τις δουλειές. Πιο σημαντικός βέβαια από κείνην. Ωραία! σκέφτηκε πάλι η Ιφιγένεια, ικανοποιημένη που ο Βράκας απέτρεψε με την επίσκεψή του την καταστροφή. Χαμογέλα- σε γλυκά στα αδέρφια της και χώθηκε ανάμεσά τους αναζη- τώντας το χέρι της μάνας, τη στιγμή ακριβώς που ο άρχοντας έβγαινε από το ιδιαίτερό του και κατευθυνόταν βιαστικά προς τη σκάλα. Ήταν επιβλητικός άντρας ο Νικολάκης Αβέρωφ, δεν χω- ρούσε καμιά αμφιβολία σ’ αυτό. Αν και είχε πατήσει τα εξή- ντα,η κορμοστασιά του ήταν ακόμα στητή και αγέρωχη, θαρ- ρείς πως δέσποζε στον χώρο με τον όγκο και το φυσικό του εκτόπισμα.Δεν ήταν όμως στην πραγματικότητα ένας άντρας ιδιαίτερα ψηλός. Ήταν μάλλον κάτι που πήγαζε από μέσα του