Το ξέφωτο

ΤΟ ΞΕΦΩΤΟ 27 και βοτανολόγος απ’ τους πιο σπουδαίους της εποχής του, γι’ αυτό τον έφερε μαζί του ο βασιλιάς Όθωνας όταν ήρθε στην Ελλάδα,για να τον έχει σύμβουλο και αρχιφαρμακοποιό του. Όταν έφυγε ο Όθωνας, ο Λάνδερερ έμεινε μαζί με την κόρη του την Αμαλία, έγινε καθηγητής στο Εθνικό Πανεπι- στήμιο και έγραψε κι άλλα βιβλία για τα φυτά της Ελλάδας. Δεν ήταν δικό του το βιβλίο που της είχε χαρίσει η θεία Αμαλία – τα δικά του ήταν πολύ δύσκολα. Όχι πως τούτο ήταν εύκολο· δεν ήταν καν γραμμένο στα ελληνικά.Είχε όμως πολλές εικόνες που η Ιφιγένεια τις μελετούσε με τις ώρες, προσπαθώντας να ταιριάξει τ’ αγριολούλουδα της συλλογής της μ’ εκείνα που έβλεπε στο βιβλίο. Και όταν –σπάνια και μεγάλη γιορτή– κατάφερνε να βρει ένα λουλούδι που ήταν ίδιο με την εικόνα, τότε αντέγραφε προσεκτικά κάτω από το σχέδιό της το όνομα του λουλουδιού όπως το ανέφερε το βιβλίο. «Narcissus Tazetta» είχε γράψει κάτω από το σχέδιο του μικρού άσπρου αγριολούλουδου που είχε μαζέψει κοντά στο ποτάμι και που στα βλάχικα το λέγανε «γκουγκούτσι». Και τώρα μελετούσε ένα άλλο, όμοιο με τον ευαίσθητο κίτρι- νο κρόκο που είχε κόψει έξω απ’ το μοναστήρι της Πανα- γίας: «ColchicumAutumnale» – να ήταν στ’ αλήθεια αυτό; «Ιφιγένεια... Ιφιγένεια ! Πού είσαι επιτέλους; Σε περιμέ- νουμε όλοι, σε ψάχνει και ο πατέρας ...!» Ίχνη πανικού τώρα στη φωνή της αδερφής της. «Ιφι-γένεια». Από πιο μακριά, μια αντρική φωνή, βαθιά και αργόσυρτη, κάπως μονότονη και χωρίς χρώμα, λες και δεν ήθελε να κουραστεί ο κάτοχός της με την περιττή ενέρ-