Το ξέφωτο

26 ΤΑΤΙΑΝΑ ΑΒΕΡΩΦ καταφύγιό της. Πρώτα το καθάρισε προσεκτικά και έψαξε στις χαραμάδες για σκορπιούς. Ύστερα, με τη βοήθεια της Λενούσιως, μάζεψε παλιές βελέντζες και υφαντά και τα έστρωσε με προσοχή στο πάτωμα του γιούκου, που τώρα ήταν ζεστό και μαλακό.Φαγώσιμα: μήλα, καρύδια, σταφίδες, κανένα ζαχαρωτό αν ήταν τυχερή. Λίγα λίγα, όποτε μπορού- σε, τα έχωνε σ’ ένα καλάθι, κρεμασμένο ψηλά από ένα καρ- φί για να μην πηγαίνουν τα έντομα ή τα ποντίκια, κι ανατρί- χιαζε από γλυκιά προσμονή στη σκέψη της απόλαυσης που την περίμενε. Ένα κηροπήγιο και μερικά κεριά για να βλέπει. Πολύ προσεκτικά όμως, γιατί η φωτιά αρπάζει εύκολα και θεριεύει με τόσα ξύλα και υφαντά, γι’ αυτό είναι ο μεγαλύ- τερος τρόμος όλων των νοικοκυριών – μετά τους Τούρκους και τους ληστές δηλαδή. Και τέλος, οι θησαυροί της: πέτρες με παράξενα χρώματα και σχήματα που είχε μαζέψει απ’ το βουνό. Αγριολούλουδα, αποξεραμένα με φροντίδα και υπο- μονή. Τα μολύβια της και τα χαρτιά όπου σχεδίαζε προσε- κτικά κάθε καινούργιο λουλούδι της συλλογής, πασχίζοντας να το αντιγράψει πιστά, με όλες του τις λεπτομέρειες. Και πρόσφατα, ο πιο πολύτιμος απ’ όλους τους θησαυρούς: το βιβλίο με τα λουλούδια και τις ζωγραφιές που της έστειλε η θεία Αμαλία από την Αθήνα. Γυναίκα ξαδέρφου ήταν στην πραγματικότητα, αλλά η Ιφιγένεια την έλεγε θεία γιατί την περνούσε πάνω από είκοσι χρόνια και ήταν επιπλέον Γερ- μανίδα,πράγμα που έκανε ακόμα μεγαλύτερη την απόσταση μεταξύ τους. Η θεία Αμαλία ήταν κόρη του Λάνδερερ,που ήταν χημικός