Το χάσμα του χρόνου

T O X A Σ Μ Α Τ Ο Υ Χ Ρ Ο Ν Ο Υ | 2 9 σοκομείο. Ένα ασθενοφόρο φεύγει από το γκαράζ των επειγό- ντων. «Πρέπει να αλλάξω το λάστιχο». «Σταμάτα στο πάρκινγκ του νοσοκομείου». «Πρέπει να πούμε στους μπάτσους τι είδαμε». «Είναι νεκρός». Ο γιος μου σταματάει το αυτοκίνητο και πάει να πιάσει τα εργα- λεία για να αλλάξει το λάστιχο. Για λίγο κάθομαι μουσκεμένος και ακίνητος στο βρεγμένο κάθισμα του αυτοκινήτου. Τα φώτα του νοσοκομείου βγαίνουν σαν λάμες από τα παράθυρα. Το σι- χαίνομαι αυτό το νοσοκομείο.Κάθισα έτσι στο αυτοκίνητο αφού πέθανε η γυναίκα μου. Κοιτώντας έξω από το παρμπρίζ, χωρίς να βλέπω τίποτα.Πέρασε ολόκληρη η μέρα κι έπειτα ήρθε η νύ- χτα και τίποτα δεν είχε αλλάξει,διότι όλα είχαν αλλάξει. Βγαίνω από το αυτοκίνητο. Ο γιος μου σηκώνει με τον γρύ- λο το αμάξι και βγάζουμε μαζί το λάστιχο. Έχει ήδη φέρει τη ρεζέρβα από το πορτμπαγκάζ. Βάζω τα δάχτυλά μου στο σκι- σμένο καουτσούκ του νεκρού λάστιχου και βγάζω τη σφαίρα. Δεν ξέρω τι χρειαζόμαστε τούτη τη στιγμή,πάντως όχι αυτή τη σφαίρα. Την παίρνω για να τη ρίξω στον υπόνομο στην άκρη του πεζοδρομίου. Και τότε το βλέπω.Το φως. Η βρεφοδόχος είναι φωτισμένη. Για κάποιον λόγο, έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά συνδέονται — η BMW,το σαράβαλο,ο νεκρός,το μωρό.