Το χάσμα του χρόνου

2 8 | J E A N E T T E W I N T E R S O N βουλιαγμένες ως τη μέση στο νερό. Τότε το βλέπουμε. Πιο μπροστά βρίσκεται μια μαύρη BMW 6 Series που έχει στουκάρει μετωπικά στον τοίχο.Οι πόρτες είναι ανοιχτές κι από τις δυο πλευρές. Ένα μικρό σαράβαλο είναι κολλημένο από πί- σω. Δυο τύποι με κουκούλες χτυπούν έναν άλλον που είναι πε- σμένος στο έδαφος. Ο γιος μου κρατάει την κόρνα πατημένη, οδηγεί καταπάνω τους, με το παράθυρο κατεβασμένο, φωνάζο- ντας «ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ,ΡΕΜΑΛΑΚΕΣ,ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ!».Το αμάξι μας γλι- στράει καθώς ένας από τους άντρες μάς πυροβολεί για να χτυ- πήσει το μπροστινό λάστιχο. Ο γιος μου στρίβει το τιμόνι, χτυ- πάει το αμάξι στο κράσπεδο, στο πεζοδρόμιο. Οι τύποι με τις κουκούλες πηδούν μέσα στην BMWγδέρνοντάς την κατά μήκος του τοίχου, στέλνοντας το σαράβαλο στην άλλη μεριά του δρό- μου. Ο χτυπημένος άντρας βρίσκεται στο έδαφος. Φοράει ακρι- βό κοστούμι.Είναι γύρω στα εξήντα.Αιμορραγεί.Το αίμα ξεπλέ- νεται από το πρόσωπό του με τη βροχή. Κάτι λέει. Γονατίζω δί- πλα του.Τα μάτια του είναι ανοιχτά.Είναι νεκρός. Ο γιος μου με κοιτάζει —είμαι ο πατέρας του—, τι κάνουμε; Τότε ακούμε τις σειρήνες από κάπου μακριά, σαν από άλλον πλανήτη. «Μην τον ακουμπήσεις» λέω στον γιο μου.«Κάνε όπισθεν». «Πρέπει να περιμένουμε τους μπάτσους». Κουνώ αρνητικά το κεφάλι μου. Κατεβαίνουμε από το πεζοδρόμιο με το σκασμένο λάστιχο να αναπηδά και οδηγούμε αργά στον δρόμο που περνάει από το νο-